پریشان روزگار

( صفت ) بدحال تبه روزگار .

پریشان روزگار. [ پ َ زْ / زِ ] ( ص مرکب ) بد حال. بی سرانجام. تبه روزگار. لهیف : هرگاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت به امید اجابت بدرگاه حق تعالی بردارد. ( گلستان ).

۱. تیره روز، کسی که زندگانی خوشی ندارد، تبه روزگار.
۲. بدحال.
۳. تنگدست.