دندان گیر

که با دندان بگیرد . آنکه به دندان گیرد .

دندانگیر. [ دَ ] ( نف مرکب ) که با دندان بگیرد. آنکه به دندان گیرد. آنکه دندان گیرد. که گاز بگیرد. آنکه عادت به گاز گرفتن دارد. ( یادداشت مؤلف ): سموج ، قموص ؛ خر دندان گیر. ( السامی فی الاسامی ). عضوض ؛ اسبی دندان گیر. ( یادداشت مؤلف ). اسب و سگ بدخو که مردم را به دندان بگزد. ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || قابل جاییدن به دندان. که بتوان با دندان جوید. خوردنی نرم. در خورجویدن. درخورد خاییدن. نرم و خوردنی. ( یادداشت مؤلف ): بخورید که نیست دندان گیر ( خطابی در تداول عامه از زبان مردم معیل تهیدست به فرزندان ). هرچه با دندان توان نرم خایید و خورد. || هر چیز کندکننده دندان مانند ترشیها. ( ناظم الاطباء ). || کنایه از چیز نیم سوخته است. ( از لغت محلی شوشتر ). || چیز خوب را نیز گویند. ( لغت محلی شوشتر ).
- کار دندان گیر ؛ پرفایده. پراستفاده. سودبخش. سودآور. ( یادداشت مؤلف ).
|| کنایه از معشوق. ( لغت محلی شوشتر ).

۱. [مجاز] چیزی که در دسترس و درخور استفاده باشد.
۲. [قدیمی] حیوانی که گاز بگیرد.
۳. [قدیمی] آنچه دندان به آن گیر کند و قابل جویدن باشد.