روزه دار

روزه دار. [ زَ / زِ] ( نف مرکب ) صائم. ( منتهی الارب ) ( فرهنگ فارسی معین ). آنکه روزه گرفته. ( فرهنگ فارسی معین ) :
بفر علم و دانش روزه دار است
همان بی طاعتی بسیارخواری.عاریت برده ز کام روزه داران بوی مشک
در لب خم کرده زخم ضیمران انگیخته.عشق آتشی است کاتش دوزخ غذای اوست
پس عشق روزه دار و تو در دوزخ هوا.نوشین چو دم صبوح خواران
مشکین چو دهان روزه داران.ز من پرس فرسوده روزگار
که بر سفره حسرت خورد روزه دار.بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر اﷲاکبر است.آن روز که روزه دار بودی موافقت کردی و روزه را گشادی. ( انیس الطالبین ).

کسی که روزه گرفته، روزه گیر، صائم.