محرمیت

محرمیت در معماری و شهرسازی، تعریف کردن فضا به گونه ای است که در دو جنبه کالبدی و معنایی دارای مرز و حریم باشد. مرز داشتن در شکل کالبدی متمرکز بر اصولی است که امنیت فضا را شکل می دهند و در حیطه معنایی ویژگی هایی است که حرمت و ارزش را در فضا به ارمغان می آورند به گونه ای که فرد در آن دارای حس آرامش و خلوت باشد.
در معماری غربی اصل privacy به شکل سنتی در تصمیم های طراحی مورد نظر قرار می گرفت ولی با ظهور سبک های معاصر از جمله دیکانستراکشن و فولدینگ این امر با هدف شکل دهی سیالیت فضا کمرنگ شده است. رعایت محرمیت و سلسله مراتب درون گرایی در معماری اسلامی اهمیت ویژه ای دارد. معماری ایران از دوران پیش از اسلام نیز به محرمیت توجهی ویژه داشته است و این امر برخی محققان را متقاعد کرده است که در شکل گیری این الگو مسائل اقلیمی را مهمتر از رویکردهای اعتقادی بدانند. محمدکریم پیرنیا اصل محرمیت را در قالب اصل درون گرایی یکی از شاخصه های معماری ایرانی می داند. به گفته او: .mw-parser-output blockquote.templatequote{margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite{line-height:1em;text-align:right;padding-right:2em;margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite cite{font-size:85%}
معماران ایرانی با سامان دهی اندام های ساختمان در گرداگرد یک یا چند میان سرا، ساختمان را از جهان بیرون جدا می کردند و تنها یک هشتی این دو را به هم پیوند می داد.