تشنه لب

عطشان و سوخته لب

تشنه لب. [ ت ِ ن َ / ن ِ ل َ ] ( ص مرکب ) عطشان و سوخته لب. ( ناظم الاطباء ) :
دوستان تشنه لب را زیر خاک
از نسیم جرعه دان یاد آورید.من گل خون به دهان آمده و تشنه لبم
بر گل تشنه ، گه ژاله هوایید همه.تشنه لب بر در دریا چو صدف
سر و تن بی سپری خواهم داشت.رطب بر خوان رطب خواری نه بر خوان
سکندر تشنه لب بر آب حیوان.من آن تشنه لب غمناک اویم
که او آب من و من خاک اویم.بدو گفت نابالغی کای عجب
چو مردی ، چه سیراب و چه تشنه لب.رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت.شاید که به آبی فلکت دست نگیرد
گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی.زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن
تشنه لب کردی و گردان را در آب انداختی.

کسی که لب هایش از تشنگی خشک شده باشد، تشنه، بسیارتشنه.