خون فشان

خون فشان. [ ف ِ ] ( نف مرکب ) خون فشاننده. آنکه خون افشاند. ( یادداشت مؤلف ). خونریزنده. خونریز :
ز بهر سیاوش بدم خون فشان
فرنگیس را جو از اینها نشان.پادشاه شرقی و تیغ جهانگیر تو هست
خون فشان چون از قراب صبح تیغ آفتاب.چون روز کشید دهره عدل
شب زهره خونفشان برافکند.چرخ گویی دکان قصابی است
کز سر تیغ خون فشان برخاست.آمد شد ملائکه از بهر قبض روح
چون بنگریم دیده ما خونفشان شود.چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
چه دانستم که این دریاچه موج خون فشان دارد.- چشم خونفشان ؛ چشمی که بسیار گرید. دیده خونفشان :
خیال ترک من هر شب شبیخون آورد بر من
چو جسم خستگان چشمم همه شب خونفشان دارد.|| خونریز. سفاک. ظالم. ( ناظم الاطباء ).

۱. = خون چکان
۲. [قدیمی، مجاز] گریان.