خوش خوار

( صفت ) ۱ - آنکه خوب و بمقدار زیاد غذا خورد . ۲ - کسی که زندگانیش خوش و توام با عیش و عشرت باشد .

خوش خوار. [ خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه خوش خورد. ( یادداشت مؤلف ). کسی که زندگانی با عیش و عشرت و خوشی گذراند. ( ناظم الاطباء ) :
پیش خردمند شدم دادخواه
از تن خوشخوار گنهکار خویش.مرد را خوار چه دارد تن خوشخوارش
چون ترا خوار کند چون نکنی خوارش.این کالبد جاهل خوشخوار تو گرگی است
وین جان خردمند یکی میش نزار است.خوار که کردت ببارگاه شه و میر
در طلب خواب و خور جز این تن خوشخوار. || آنچه خوش خورده شود. مطبوع و سهل التناول. لذیذ. بامزه. خوشخواره. ( یادداشت مؤلف ) :
نرم و تر گردد و خوشخوار و گوارنده
خار بی طعم چو در کام حمار آید.شراب جوشیده... خوشبوی تر و خوشخوارتر از خام باشد. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
زان طبخها که دیگ سلامت همی پزد
خوشخوارتر ز فقر ابائی نیافتم.باده گلرنگ تلخ و تیز و خوشخوار و سبک
نقلش از لعل نگار و نقلش از یاقوت خام.سیب و زردآلو و آلوچه و آلبالو
باز انجیر وزیری و خیار خوشخوار.صفت آش بنا کردم و عقلم می گفت
لوحش اﷲ دگر از آش زرشک خوشخوار.الطابه ؛ شراب خوشخوار. ( منتهی الارب ).

= خوش خوراک