برگشتگی

مقلوب

وضع و حالت برگشته

برگشتگی. [ ب َ گ َ ت َ/ ت ِ ] ( حامص مرکب ) وضع و حالت برگشته. ( فرهنگ فارسی معین ). بازگردیدگی. وارونی. واژگونی. انقلاب. برتافتگی. ( یادداشت دهخدا ). تغییر و واژگونی. ( ناظم الاطباء ). زُؤاب. ( از منتهی الارب ). حِوَل. ( از دهار ): کَمَد، کُمَدة؛ برگشتگی رنگ. ( از منتهی الارب ). || خمیدگی : عطف ؛ برگشتگی دم تیغ. برگشتگی دم شمشیرو بیل و غیره. شَتَر؛ برگشتگی بام چشم. قَلب ؛ برگشتگی لب. کَشَف ؛ برگشتگی مویهای پیشانی چندان که به دایره ماند. مَعَص ؛ برگشتگی پی پای. ( از منتهی الارب ).

۱. وضع و حالت برگشته.
۲. واژگونی.

{retroflexion} [زبان شناسی] فرایندی آوایی که در طی آن نوک زبان در پشت برآمدگی لثه قرار می گیرد و به سمت سخت کام برمی گردد