خوش خرام

( صفت ) آنکه خوب خرامد کسی که راه رفتنش مطبوع باشد .
خوش رفتار و رعنا

خوش خرام. [ خوَش ْ/ خُش ْ خ ِ / خ َ / خ ُ ] ( ص مرکب ) خوش رفتار و رعنا. ( ناظم الاطباء ). کش خرام. ( یادداشت مؤلف ) :
بره کرد عزم آن بت خوش خرام
گره کرد بند سر آن خوش سیر.بدو گفت جمشید کای خوش خرام
نزیبد ز تو این سخنهای خام.فرخی هندی غلامی از قهستانی بخواست
سی غلام ترک دادش خوش لقا و خوش خرام.ماند کجاوه حامله خوش خرام را
اندر شکم دو بچه بمانده محصرش.ماه چنین کس ندیدخوش سخن و خوش خرام
ماه مبارک طلوع سرو قیامت قیام.قامت زیبا و قد خوش خرام سرو سهی و بیدو چنار رقاص. ( ترجمه محاسن اصفهان ).
ای کبک خوش خرام که خوش میروی بایست
غره مشو که گربه عابد نماز کرد.تا بوکه یابم آگهی از سایه سرو سهی
گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی میزنم.یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده
شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده. || خَلِق. خوش خلق. ( یادداشت مؤلف ) :
گفتمش کی بینمت ای خوش خرام
گفت نصف اللیل لکن فی المنام.

دارای ناز و وقار در راه رفتن، خوش رفتار.