تنگ دهان

آنکه دهان تنگ دارد . معشوق .

تنگ دهان. [ ت َ دَ ] ( ص مرکب ) آنکه دهان تنگ دارد. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). معشوق. ( فرهنگ رشیدی ). از اسمای محبوب است. ( آنندراج ). دارنده دهانی تنگ و زیبا :
چند از این تنگدلی ای صنم تنگ دهان
هر زمانی مکن ای روی نکو، روی گران.با تو خو کردم و خو باز همی باید کرد
از تو ای تندخوی سنگدل تنگ دهان. || تنگ دهان ؛ ( اِ مرکب ) دهان تنگ. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). دهان زیبا و دلربا :
از زلف تو بوی عنبر و بان آید
زآن تنگ دهان هزار چندان آید.رجوع به تنگ دهن و تنگ دهانی شود.