خوشخوان

( صفت ) سرود گوی آواز خوان مغنی .
سرود گوی مغنی

خوشخوان. [ خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ] ( نف مرکب ) سرودگوی. مغنی. آوازه خوان نیکو. ( ناظم الاطباء ). خوش صدا. خوش آواز. خنیاگر. خوش آوا :
مبادا بهره مند از وی خسیسی
بجز خوشخوانی و زیبانویسی.بساز ای مطرب خوشخوان خوشگو
بشعر فارسی صوت عراقی.گفتم اکنون سخن خوش که بگوید با من
کان شکرلهجه خوشخوان خوش الحان میرفت.- مرغ خوشخوان ؛ بلبل. ( یادداشت مؤلف ). هزاردستان :
غنچه گلبن وصلم ز نسیمش بشکفت
مرغ خوشخوان طرب از برگ گل سوری کرد.گر بهارعمر باشد باز بر طرف چمن
چتر گل بر سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور.مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق
دوست را با ناله شبهای بیداران خوش است.

= خوش آواز