بسند

( صفت اسم ) ۱- بقدر کفایت کافی . ۲- کامل تمام . ۳- شایسته سزاوار .

بسند. [ب َ س َ ] ( ص ) کافی. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ) ( انجمن آرا ) ( سروری ) ( رشیدی ). کافی وکافی شدن. ( غیاث ). کافی و بس. ( فرهنگ نظام ). رجوع به شعوری ج 1 ورق 158 و 195 و بسنده شود :
ترا شهر توران بسند است خود
چرا خیره می دست یازی به بد.غار جهان گرچه تنگ و تار شده است
عقل بسند است یار غار مرا.همینت بسند است اگر بشنوی
که گر خار کاری سمن ندروی.بسند است آنکه زلف اندر بناگوشت علم گیرد
مفرما غمزه خونریز را کز خط حشم گیرد.|| کفاف و کفایت. ( برهان ). کفایت. ( فرهنگ نظام ) ( مؤید الفضلاء ). || تمام. ( برهان ) ( سروری ). کامل و تمام. ( ناظم الاطباء ). || سزاوار. ( برهان ) ( مؤید الفضلاء ). شایسته.

= بسنده: تو را شهر توران بسند است خود / به خیره همی دست یازی به بد (فردوسی۱: ۲۳۳ ).

/bosand/ پاره کن