بزرگراه

بزرگراه معبری است دوطرفه و دارای حفاظ میانی با تقاطع های نامحدود و تقاطع های همسطح محدود و همچنین کنترل دسترسی که عملکرد اصلی آن برقراری ارتباط سریع بین مناطق و نواحی عمده شهری است. بر پایهٔ تعریف مرکز آمار ایران بزرگراه «راهی است حداقل با چهار خط که مسیر رفت و برگشت آن به طور فیزیکی از یکدیگر مجزا و تقاطع های آن می تواند به صورت هم سطح باشد.»
بزرگراه راهی است که خطوط رفت و برگشت آن جدا از یکدیگر باشند و معمولاً در درون شهرها ساخته می شود و گاه اجباراً دارای تقاطع های هم سطح، میدان ها و چراغ راهنمایی نیز هستند.بزرگ راه ها، به منظور کاهش ترافیک طراحی می شوند. به مجموعهٔ بزرگراه های به هم پیوسته، «سامانه بزرگراهی» یا «شبکه بزرگراهی» می گویند.
تفاوت بزرگراه با آزادراه در این است که آزادراه هیچ گونه تقاطع هم سطحی ندارد و ورود و خروج از آن محدود می باشد و معمولاً در خارج از شهرها ساخته می شود. برخلاف بزرگراه، آزادراه ها عاری از تقاطع های هم سطح، محل گذر خط آهن و خطوط عابر پیاده به طور هم سطح هستند.
اگرچه بزرگراه های شهری در مقایسه با دیگر راه ها، طول نسبی بالایی ندارند (۵ تا ۱۰ درصد)، اما سهم به سزایی از رفت وآمد و سفرهای شهری را (۴۰ تا ۴۵ درصد) ویژهٔ خود کرده اند. بزرگ راه ها از آن رو اهمیت دارند که عموم رانندگان با توجه به ماهیت حرکتی سفرشان، از آن ها استفاده می کنند و تنها در نواحی مربوط به مقصدشان است که آن را ترک می کنند. به همین دلیل است که همواره مسیرهای بزرگراهی سهم ترافیک بیش تری را نسبت به دیگر مسیرها دارند.