پهن دشت

دشتی عریض دشتی فراخ

پهن دشت. [ پ َ دَ ] ( اِ مرکب ) دشتی عریض. دشتی فراخ. دشتی پهناور. صحرای وسیع و متسع :
ز سم ستوران در آن پهن دشت
زمین شدشش و آسمان گشت هشت.ندانست کش دست آزرده گشت
ز پیکار شد خیره در پهن دشت.همه رنج و تیمار تو باد گشت
که رستم پدید آمد از پهن دشت.نبیره پسر بود [گودرز را] هفتاد و هشت
از ایشان نبد جای بر پهن دشت.همی بود [کیخسرو] بر پیل بر پهن دشت
بدان تا سپه پیش او درگذشت.بیامد به پیش سپه برگذشت
بیاراست لشکر بر آن پهن دشت.یکی مرد بر گرد لشکر بگشت
که یکتن مبادا درین پهن دشت
که گوری فروشد ببازارگان
بدیشان دهند اینهمه رایگان.بدو گفت رستم که او خود گذشت
نشسته ست هومان در این پهن دشت.چو شد روز روشن از آن پهن دشت
بدیدند هر سو که لشکر گذشت.ستاده ست از آنگونه بر پهن دشت
کزینسان سپاهی برو برگذشت.دگر گفت چون لشکرت بازگشت
تو تنها بمانی درین پهن دشت.تو باری چه مانی درین پهن دشت
که مرگ آمد از دشت سوی تو گشت.همی بود چندان بدان پهن دشت
که لشکر فراوان برو برگذشت.دگر باره از آب اینسوگذشت
بیاراست لشکر بر آن پهن دشت.یکی بیشه دید اندر آن پهن دشت
که گفتی برو بر نشاید گذشت.چو از روز نه ساعت اندرگذشت
ز ترکان نبد کس بر آن پهن دشت.همی تاخت اسب اندر آن پهن دشت
چو یک روز و یک شب برو بر گذشت.ز کوه اندر آمد بهامون گذشت
کشیدندلشکر بر آن پهن دشت.قضا را خداوند آن پهن دشت
در آن حال منکر برو برگذشت.