فسار

افسار

(فَ ) (اِ. ) نک افسار.

فسار. [ ف َ / ف ِ ] ( اِ ) به معنی افسار است و آن چیزی باشد که از چرم دوزند و بر سر اسبان کنند. ( برهان ). مخفف افسار. ( انجمن آرا ) ( حاشیه برهان چ معین ) :
خروشان سرش را به بر درگرفت
لگام و فسارش ز سر برگرفت.نیست سر پرفساد ناصبی شوم
از در این شعر بل سزای فسار است.تو که نادانی شاید که فسار خر خویش
به یکی دیگر بیچاره نادان ندهی.اندرخور افسر شود از علم به تعلیم
آن سر که ز بس جهل سزاوار فسار است.کشی ز روم به خوارزم بت پرستان را
فسار بر سر و بر دست نیز پالاهنگ.از اثر عدل تو بر سر و بر پای دید
ابرش کینه لگام ، ادهم فتنه فسار.- بافسار ؛ دارای افسار. افسار بر سر :
هرچه زین سو داغ کرد از سوی دیگر هدیه داد
شاعران را با لگام و زائران را بافسار.- بی فسار ؛ بدون افسار و به کنایت هدایت نشده و تربیت نیافته :
ازیرا سزا نیست اسرار حکمت
مر این بی فساران بی رهبران را.نگه کن بدین بی فساران خلق
تو نیز از سر خود فروکن فسار.- بی فساری ؛ افسارگسیختگی. بی بندوباری :
بیاموز تا دین بیابی ازیرا
ز بی علمی آید همی بی فساری.ترکیب ها:
- فسارآهخته . فسارگسسته. رجوع به همین مدخل ها در ردیف خود شود.
- مرصعفسار ؛ حیوانی که افسارش آراسته به گوهرها بود :
تکاور ده اسب مرصعفسار
همه زیر هرای گوهرنگار.

/fesaar/ فضولات بینی - تفاله ی چای