کشاورزی پایدار

کشاورزی پایدار زراعت با استفاده از اصول اکولوژی مطالعهٔ روابط بین موجودات زنده و محیط آن ها می باشد. این جمله ظاهراً توسط دانشمند کشاورزی استرالیا به نام گوردن مک کلیمونت گفته شد. کشاورزی پایدار به صورت سیستم منسجم کشت و زرع و دامپروری که کاربرد خاص مکانی دارد و طولانی مدت هم بطول می انجامد تعریف شده است به عنوان مثال:
تأمین نیازهای غذایی و الیاف انسان
افزایش کیفیت محیطی و منابع طبیعی براساس اقتصاد کشاورزی
کارآمدترین روش استفاده از منابع تجدیدشدنی و منابع کشاورزی و ترکیب چرخه ها و کنترل های طبیعی بیولوژیکی
پایداری حیات اقتصادی عملکردهای کشاورزی
افزایش کیفیت زندگی برای کشاورزان و به طور کلی جامعه
کشاورزی پایدار را می توان به صورت یک روش اکوسیستم برای کشاورزی درک کرد. عملکردهایی که می توانند باعث آسیب طولانی مدت در خاک شوند مثل کشت و زرع بیش از اندازه (که به فرسایش منجر می شود) و آبیاری بدون زه کشی مناسب (که به نمک سازی خاک منجر می شود). آزمایش های طولانی مدت بهترین اطلاعات را در مورد اینکه چگونه عملکردهای مختلف بر ویژگی های خاک که برای پایدارپذیری لازم و ضروری هستند تأثیر می گذارند در اختیار ما قرار می دهد. در آمریکا یک آژانس فدرالی، خدمات حفاظت از منابع طبیعی USDA در ارائهٔ کمک های مالی و فنی برای کسانی که به پیگیری حفاظت از منابع طبیعی و کشاورزی به عنوان اهداف سازگار علاقه مند می باشند تخصصی عمل می کنند. مهم ترین فاکتورهای برای یک مکان، خورشید، هوا، خاک، مواد معدنی و آب می باشد.
از این ۵ فاکتور کیفیت و کمیت آب و خاک بیش از هر چیز تابع مداخلات انسان از طریق زمان و کار می باشند. اگرچه هوا و نور خورشید در هر جای این کرهٔ خاکی در دسترس می باشد ولی محصولات کشاورزی به مواد مغذی خاک و دسترس پذیری آب هم بستگی دارند. زمانی که کشاورزان محصولات را پرورش و برداشت می کنند، بعضی از این مواد مغذی را از خاک از بین می برند. بدون بازپرسازی، زمین از تقلیل و حذف این مواد مغذی آسیب می بیند یا غیرقابل استفاده می شوند یا محصولات کاهش می یابند. کشاورزی پایدار به بازپرسازی خاک بستگی دارد در حالیکه استفاده یا نیاز به منابع تجدید نشدنی به حداقل می رسد، مثل گاز طبیعی (استفاده شده در تبدیل نیتروژن اتمسفر به کود ترکیبی) یا سنگ های معدنی (مثل فسفات) منابع احتمالی نیتروژن که در کل به طور نامحدود در دسترس هستند شامل موارد زیر است:
گزینه آخر در دههٔ ۱۹۷۰ مطرح شد ولی جدیداً عملی و امکان پذیر شده است. گزینه های قابل پایدار برای جایگزینی مواد مغذی دیگر (فسفر، پتاسیم و …) بیشتر محدود می باشند.گزینه های واقع بینانه تر که معمولاً از آن ها چشم پوشی می شود شامل چرخش های طولانی مدت محصول، برگشت به چرخه های طبیعی که هر ساله زمین های زراعی در آب فرومی روند (برگشت نامحدود مواد مغذی از بین رفته) همچون طغیان رودخانه نیل، استفاده طولانی مدت از biochar و استفاده از چرخه های زمین محصول و چارپایان اهلی است که به شرایط کمتر از ایده آل تطبیق پیدا می کنند مثل آفت کش ها، خشکسالی یا نبود مواد مغذی.