جیمز یکم (انگلستان). جیمز ششم و یکم(جیمز چارلز استوارت ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ - ۲۷ مارس ۱۶۲۵) باعنوان جیمز ششم از ۲۴ جولای ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزیی از اتحادیه پادشاهی انگلستان و اسکاتلند تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از خاندان استوارت ها بود. پادشاهی اسکاتلند و انگلستان اگرچه حکومت های مستقل یا پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک اتحاد شخصی قرارداشتند.جیمز استیوارت، ارل موری(۱۵۶۷–۱۵۷۰)متیو استیوارت، ارل لناکس(۱۵۷۰–۱۵۷۱)جان ارسکاین، ارل مار(۱۵۷۱–۱۵۷۲)جیمز داگلاس، ارل مورتون(۱۵۷۲–۱۵۸۱)
جیمر فرزند ماری یکم ملکه اسکاتلند و نواده هنری هفتم پادشاه انگلستان و لرد ایرلند بود و این شرایط او را درنهایت درموقعیتی قرارداد که به هرسه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث الیزابت اول آخرین پادشاه از خاندان تودور در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت. او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به دوره جاکوبین معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهی ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکباردر سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار اولستر و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.
پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله توطئه باروت در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون ویلیام شکسپیر، جان دان، بن جانسن و سر فرانسیس بیکن به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند. جیمز خود نیز ادیب برجسته ایی بود کتاب های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی های آزاد(۱۵۹۸) تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب “عاقلترین احمق مسیحیت” نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگ های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره جنگهای سی ساله (۱۶۱۸-۱۶۴۸) که قسمت های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر باز جنگ طلب در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.
جیمر فرزند ماری یکم ملکه اسکاتلند و نواده هنری هفتم پادشاه انگلستان و لرد ایرلند بود و این شرایط او را درنهایت درموقعیتی قرارداد که به هرسه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث الیزابت اول آخرین پادشاه از خاندان تودور در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت. او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به دوره جاکوبین معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهی ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکباردر سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار اولستر و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.
پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله توطئه باروت در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون ویلیام شکسپیر، جان دان، بن جانسن و سر فرانسیس بیکن به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند. جیمز خود نیز ادیب برجسته ایی بود کتاب های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی های آزاد(۱۵۹۸) تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب “عاقلترین احمق مسیحیت” نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگ های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره جنگهای سی ساله (۱۶۱۸-۱۶۴۸) که قسمت های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر باز جنگ طلب در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.
wiki: جیمز یکم (انگلستان)