کامران بودن

کامروا و موفق بودن

کامران بودن. [ دَ ] ( مص مرکب ) کامروا و موفق بودن. پیروز و غالب بودن :
که من بودم اندر جهان کامران
مرا بود شمشیر و گرز گران.کامران باش و شادمانه بزی
دشمنانت اسیر گرم و حزن.تو کامران باش و دشمن تو
سرگشته و مستمند و بدکام.جاودان بادی بعالم پادشاه و کامران
خاک حلم و باد شوکت آب لطف و ناز تاب.که دایم شهریارا کامران باش
بصاحب دولتی صاحبقران باش.جهان را تا ابد شاه جهان باد
بر آنچ امید دارد کامران باد.ملک بوالمظفر که خواهد فلک
که مانند او کامران باشدی.- کامران حسن بودن ؛ بهره مند بودن از زیبایی. از زیبایی خود بهره بردن :
تو کامران حسنی چونین قیاس میکن
آن کو اسیر هجر است آسان چگونه باشد.