( اسم ) جمع لحیه ریشها محاسنها .
ربیعه بن حارثه ابن عمرو بن عامر
ربیعه بن حارثه ابن عمرو بن عامر
لحی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
لحی. [ ل ِ حا / ل ُ حا ]( ع اِ ) ج ِ لحیة. ( منتهی الارب ). رجوع به لحیة شود.
لحی. [ ل َح ْی ْ ] ( ع اِ ) جای ریش از مردم و جز آن. هما لحیان ، اَلْح علی اَفْعُل جمع، الا انهم کسروا الحاء لتسلم الیاء و جمع الکثیر لحی علی فعول مثل ظبی و دلی. ( منتهی الارب ). جای ریش در فک اسفل. دو استخوان زیر و زبر دهان که دندانها بر آن روید. لَحْیان تثینه آن. دندان خانه. رجوع به دندان خانه شود: شکستگی سنة و دندان خانه که به تازی اللحی گویند. ( ذخیره خوارزمشاهی ). استخوان زنخ. زَفَر.
لحی. [ ل ُحی ی ] ( ع اِ ) ج ِ لَحْی ( جمع کثیر ). ( منتهی الارب ).
لحی.[ ل َح ْی ْ ] ( ع مص ) پوست از درخت باز کردن. ( منتهی الارب ). پوست از چوب باز کردن. ( تاج المصادر ). || نکوهش و ملامت کردن. ( تاج المصادر ) ( زوزنی ). نکوهیدن. ( منتهی الارب ). لحی اﷲ فلاناً؛ زشت روی کند و دور گرداند او را از نیکی و لعنت کند. ( منتهی الارب ).
لحی. [ ل ُ حا ] ( اِخ ) ( بمدّ نیز آید، یعنی لحاء ) رودباری است به مدینه. ( منتهی الارب ).
لحی. [ ] ( اِخ ) ( الواره ) ( ؟ ) موضعی است در نصیب یهودا در میان حدود فلسطیان و صخره عیطم واقع است. ( داود 15؛8 -20 ) و دور نیست که همان بیت کلیا یا عیون قاره باشد. ( قاموس کتاب مقدس ).
لحی. [ ل ُ ح َی ْ ی ] ( اِخ ) ربیعةبن حارثةبن عمروبن عامر. زرکلی در الاعلام گوید: لحی بن حارثةبن عمرو مزیقیاء من الازد، جدی جاهلی است. و گویند نام او ربیعة و لحی لقب اوست واو پدر عمرو باشد که خزاعه از اوست. ( الاعلام ج 3 ).
لحی. [ ل َح ْی ْ ] ( ع اِ ) جای ریش از مردم و جز آن. هما لحیان ، اَلْح علی اَفْعُل جمع، الا انهم کسروا الحاء لتسلم الیاء و جمع الکثیر لحی علی فعول مثل ظبی و دلی. ( منتهی الارب ). جای ریش در فک اسفل. دو استخوان زیر و زبر دهان که دندانها بر آن روید. لَحْیان تثینه آن. دندان خانه. رجوع به دندان خانه شود: شکستگی سنة و دندان خانه که به تازی اللحی گویند. ( ذخیره خوارزمشاهی ). استخوان زنخ. زَفَر.
لحی. [ ل ُحی ی ] ( ع اِ ) ج ِ لَحْی ( جمع کثیر ). ( منتهی الارب ).
لحی.[ ل َح ْی ْ ] ( ع مص ) پوست از درخت باز کردن. ( منتهی الارب ). پوست از چوب باز کردن. ( تاج المصادر ). || نکوهش و ملامت کردن. ( تاج المصادر ) ( زوزنی ). نکوهیدن. ( منتهی الارب ). لحی اﷲ فلاناً؛ زشت روی کند و دور گرداند او را از نیکی و لعنت کند. ( منتهی الارب ).
لحی. [ ل ُ حا ] ( اِخ ) ( بمدّ نیز آید، یعنی لحاء ) رودباری است به مدینه. ( منتهی الارب ).
لحی. [ ] ( اِخ ) ( الواره ) ( ؟ ) موضعی است در نصیب یهودا در میان حدود فلسطیان و صخره عیطم واقع است. ( داود 15؛8 -20 ) و دور نیست که همان بیت کلیا یا عیون قاره باشد. ( قاموس کتاب مقدس ).
لحی. [ ل ُ ح َی ْ ی ] ( اِخ ) ربیعةبن حارثةبن عمروبن عامر. زرکلی در الاعلام گوید: لحی بن حارثةبن عمرو مزیقیاء من الازد، جدی جاهلی است. و گویند نام او ربیعة و لحی لقب اوست واو پدر عمرو باشد که خزاعه از اوست. ( الاعلام ج 3 ).
لحی . [ ] (اِخ ) (الواره ) (؟) موضعی است در نصیب یهودا در میان حدود فلسطیان و صخره ٔ عیطم واقع است . (داود 15؛8 -20) و دور نیست که همان بیت کلیا یا عیون قاره باشد. (قاموس کتاب مقدس ).
لحی . [ ل َح ْی ْ ] (ع اِ) جای ریش از مردم و جز آن . هما لحیان ، اَلْح علی اَفْعُل جمع، الا انهم کسروا الحاء لتسلم الیاء و جمع الکثیر لحی علی فعول مثل ظبی و دلی . (منتهی الارب ). جای ریش در فک اسفل . دو استخوان زیر و زبر دهان که دندانها بر آن روید. لَحْیان تثینه ٔ آن . دندان خانه . رجوع به دندان خانه شود: شکستگی سنة و دندان خانه که به تازی اللحی گویند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). استخوان زنخ . زَفَر.
لحی . [ ل ِ حا / ل ُ حا ](ع اِ) ج ِ لحیة. (منتهی الارب ). رجوع به لحیة شود.
لحی . [ ل ُ ح َی ْ ی ] (اِخ ) ربیعةبن حارثةبن عمروبن عامر. زرکلی در الاعلام گوید: لحی بن حارثةبن عمرو مزیقیاء من الازد، جدی جاهلی است . و گویند نام او ربیعة و لحی لقب اوست واو پدر عمرو باشد که خزاعه از اوست . (الاعلام ج 3).
لحی . [ ل ُ حا ] (اِخ ) (بمدّ نیز آید، یعنی لحاء) رودباری است به مدینه . (منتهی الارب ).
لحی . [ ل ُحی ی ] (ع اِ) ج ِ لَحْی (جمع کثیر). (منتهی الارب ).
لحی .[ ل َح ْی ْ ] (ع مص ) پوست از درخت باز کردن . (منتهی الارب ). پوست از چوب باز کردن . (تاج المصادر). || نکوهش و ملامت کردن . (تاج المصادر) (زوزنی ). نکوهیدن . (منتهی الارب ). لحی اﷲ فلاناً؛ زشت روی کند و دور گرداند او را از نیکی و لعنت کند. (منتهی الارب ).
کلمات دیگر: