دستگاه نوا

دستگاه نوا یکی از هفت دستگاه موسیقی ایرانی است. نوا دومین مقام از دوازده مقام اصلی موسیقی قدیم ایران بوده است.
دستگاه نوا را آوازی در حد اعتدال که آهنگی ملایم و متوسط، نه زیاد شاد و نه زیاد حزن انگیز دارد، می شناسند. نوا یک از دستگاه هایی است که به ندرت توسط اساتید اجرا می شود و آوازخوانان جوان بیشتر به سمت شور و متعلقات آن (به علت سادگی و روان تر بودن) تمایل دارند. بسیاری از اساتیدی هم که این دستگاه را اجرا کرده اند، آن اثر تبدیل به یکی از ماندگارترین آثار آنان شده است. مانند چهره به چهره محمدرضا لطفی، نی نوا حسین علیزاده، نوا و مرکب خوانی پرویز مشکاتیان و دود عود پرویز مشکاتیان. هر چند که بعضی از اساتید مثل علینقی وزیری و روح الله خالقی، نوا را مشتق از شور شناخته اند، اما این دستگاه دارای تفاوت در نت شاهد و ایست و همچنین شخصیت مستقل آوازی با شور و مشتقات آن می باشد.
طبق نظر مجید کیانی در بارهٔ موسیقی ایرانی، " نوا " سرانجام نیایش زندگی و انسان است. سرانجام آهنگ روشنایی روز که به تاریکی و نیستی می رسد، فقر وفنا است، نوید شبی تازه را می دهد که سرانجام تولدی است تازه و آن تکرار مدار که همان ابتدای آن " شور" است. (مقام فنا در وادی های هفت گانهٔ عشق)