شاشی . (اِخ ) ابوسلیم . از رجال شافعی ماوراءالنهر. رجوع به غزالی نامه ص 263 شود.
شاشی . (اِخ ) اسحاق بن ابراهیم الشاشی السمرقندی . وی در زمان خود شیخ اصحاب ابوحنیفه و دانشمندایشان بود و الجامع الکبیر را از زیدبن اسامةبن ابی سلیمان الجوزجانی روایت میکرد و از ثقات بود. بسال 325 هَ . ق . در مصر درگذشت . نسبت او به شهر شاش در وراء رود سیحون از ثغور ترک است . سمعانی در الفوائد البهیه ص 43 از وی یاد کرده است . اصول الشاشی در علم اصول از مصنفات اوست . (معجم المطبوعات ج 1 ص 1090).
شاشی . (اِخ ) اسماعیل بن احمد الشاشی العامری ، مکنی به ابوابراهیم از اصحاب صاحب بن عباد و در حسن شعر و براعت کلام ممتاز بود وی زمانی در ری سکونت گزید. رجوع به یتیمة الدهر ج 4 ص 201 شود.
شاشی . (اِخ ) حسن بن حاجب بن حمید مکنی به ابوعلی از جمله کسانی است که در طلب علم به خراسان و عراق و حجاز و جزیره و شام سفر کرد. وی از علی بن خشرم و اسحاق بن منصور و یونس بن عبدالاعلی المصری و دیگران روایت حدیث کرده و ابوبکربن الجعابی و محمدبن المظفر و جز آنان از وی روایت حدیث کرده اند. وی ثقه بود و بسال 314 هَ . ق . به شاش درگذشت . (لباب الانساب ). و رجوع به معجم البلدان ذیل شاش شود.
شاشی . (اِخ ) محمدبن احمدبن الحسین بن عمر الشاشی القّفال الفارقی ملقب به فخرالاسلام المستظهری ومکنی به ابوالعباس یا ابوبکر. وی در عصر خود رئیس شافعیه در عراق بود. در میافارقین بسال 429 هَ . ق . تولد یافت و به بغداد سفر کرد و از سال 504 هَ . ق . تا پایان عمر در مدرسه ٔ نظامیه ٔ بغداد بکار تدریس اشتغال داشت .از آثار او «حلیة العلماء» معروف به المستظهری درفقه را میتوان نام برد که بنام المستظهر باﷲ نوشته است . همچنین «العمدة فی فروع الشافعیه » که برای عمدةالدین مسترشد عباسی پسر مستظهر تألیف شده است .وی در روز شنبه پانزدهم شوال سال 507 هَ . ق . در بغداد وفات یافت و در مقبره ٔ باب شیراز در جنب قبر استاد خود ابواسحاق شیرازی مدفون گرید. (از اعلام زرکلی ج 3 ص 849) (ریحانة الادب ). و نیز رجوع به تاریخ الخلفاء ص 286 و محمدبن احمد مکنی به ابوبکر شاشی شود.
شاشی . (اِخ ) محمدبن علی بن اسماعیل الفقال مکنی به ابوبکر. وی در علم تفسیر و حدیث و فقه و لغت از پیشوایان جهان بود. بسال 291 تولد و بسال 366 هَ . ق . وفات یافت . وی فقیه شافعی مشهور است . (لباب الانساب ). در روضات الجنات آمده : وی همان فقیه شافعی است که ابن خلکان از او یاد کرده و در وصف او گفته است که امام بلامنازع عصر خویش و فقیه و محدث و اصولی و لغوی شاعر بود و در ماوراء النهر در زمان او شافعیان را کس مانند او نبود. فقه را از ابن سریج فرا گرفت و او را مصنفات زیادی است وی راکتابی است در اصول فقه . شرح الرّساله نیز از تصنیفات او است . از محمدبن جریر طبری و اقران وی روایت حدیث کرده است . و الحاکم ابوعبداﷲ و ابوعبیداﷲبن منده و جماعت کثیری از وی روایت حدیث کرده اند. وی پدر قاسم صاحب کتاب التقریب است که در النهایه و الوسیط و البسیط از آن نقل قول شده و غزالی در باب ثانی از کتاب الرهن از آن یاد کرده است . وی چنانکه در طبقات الفقهاء آمده بسال 330 هَ . ق . درگذشت . و نسبت او به شاش است و آن شهری است در ماوراءالنهر که از آنجا جمعی از دانشمندان برخاسته اند. (روضات الجنات ص 449). وی از طرفداران اعتزال است . (تاریخ ادبیات ایران دکتر صفا ج 1، 276). و رجوع به تاریخ بیهقی ص 163 و تاریخ گزیده ص 798 و ریحانة الادب شود.
شاشی . (اِخ ) موسی بن ابی العباس . وی از شاش نبوده بلکه از هرات بوده است . (عیون الانباء ج 1 ص 155).
شاشی . (اِخ ) مولانا بدرالدین ، رجوع به شعوری ج 2 ورق 124 و بدرالدین شاشی شود.
شاشی . (اِخ ) هیثم بن کلیب بن سریج بن معقل الشاشی الادیب مکنی به ابوسعید. وی از ابوعیسی ترمذی و ابوعیسی بن احمد عسقلانی و جز آنان روایت حدیث کرده و از وی جماعتی از جمله ابوالقاسم علی بن احمدبن محمد الخزاعی و جز او روایت حدیث کرده اند. بسال 335 هَ . ق .به شاش درگذشت . (لباب الانساب ) وی محدث ماوراءالنهر و مؤلف کتاب «المسندالکبیر» است . اصلش از مرو است واقامتگاه او بخارا بود. (اعلام زرکلی ج 3 ص 1131).
شاشی . (ص نسبی ) آلوده به شاش . رجوع به شاش شود.
شاشی . (ص نسبی ) منسوب است به شاش که شهری است در وراء سیحون و از ثغور ترک است . (انساب سمعانی ). منسوب است بشاش . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). چاچی . رجوع به شاش شود. || متعلق به شاش (چاچ ). || چاچی ؛ کمان خوب و اعلاکه از شهر شاش (چاچ ). آرند. (ناظم الاطباء). || قسمی از پارچه بوده که از شاش می آوردند. نوعی پارچه . فرهنگ نظام گوید که نظام قاری در دیوان البسه مکرر استعمال کرده است اما در فهرست لغات کتاب مذکور دیده نشد : بر سبیل هدیه و طریق تحفه شاشی اصفهانی فرستاد بیست و چهار گز طول آن و عرض دو گز و نیم در وزن هفت مثقال . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 56).
شاشی .(اِخ ) نام کسی است و ابن بیطار در مفردات از او نقل و روایت کند. از آن جمله است در شرح کلمه ٔ فیروزج . رجوع به مفردات ابن البیطار جزء الثالث ص 172 شود.
چاچی#NAME?
