کلمه جو
صفحه اصلی

زبان چرب

فرهنگ فارسی

زبان نرم و ملایم چرب سخن

لغت نامه دهخدا

زبان چرب. [ زَ ن ِ چ َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گفتار شیرین مؤثر. ( فرهنگ نظام ).

زبان چرب. [ زَ چ َ ] ( ص مرکب ) صاحب زبان نرم و ملایم. چرب سخن. نرم زبان :
فریدون از آن نامداران خویش
یکی را گرانمایه تر خواند پیش
که بیداردل بود و پاکیزه مغز
زبان چرب و شایسته کار نغز.
فردوسی.
جوان زبان چرب و شیرین سخن
به از پیر نستوه گشته سخن.
فردوسی.
زبان چرب گویا و دل پردروغ
بر مرد دانا نگیرد فروغ.
فردوسی.

زبان چرب . [ زَ ن ِ چ َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گفتار شیرین مؤثر. (فرهنگ نظام ).


زبان چرب . [ زَ چ َ ] (ص مرکب ) صاحب زبان نرم و ملایم . چرب سخن . نرم زبان :
فریدون از آن نامداران خویش
یکی را گرانمایه تر خواند پیش
که بیداردل بود و پاکیزه مغز
زبان چرب و شایسته ٔ کار نغز.

فردوسی .


جوان زبان چرب و شیرین سخن
به از پیر نستوه گشته سخن .

فردوسی .


زبان چرب گویا و دل پردروغ
بر مرد دانا نگیرد فروغ .

فردوسی .



فرهنگ عمید

کسی که زبان چرب و نرم دارد، آن که سخنان شیرین و فریبنده بگوید: جوان زبان چرب و شیرین سخن / نه از پیر نستوه گشته کهن (فردوسی۴: ۲۵۸۷ ).


کلمات دیگر: