شاهنامه خوانی

شاهنامه خوانی عبارت از خواندن اشعار شاهنامه فردوسی به آواز مخصوص است. شاهنامه خوانی در دو مجلس مختلف اجرا می شده است یکی مجالس خوانین و اشراف و دیگری در قهوه خانه ها. شاهنامه خوانی در مجالس خوانین به صورت نشسته و در قهوه خانه ها به صورت ایستاده اجرا می شده است. شاهنامه خوانی همیشه به صورت انفرادی یا چند نفری اجرا می شده و در اجراهای اقوام لر همراه با ساز تال (کمانچه محلی خرم آباد) وبا سبک خاص خود همراه می شود،این فرهنگ در بین اقوام لر کاملاً از میان نرفته است و در بین مردمان لر هنوز اگر چه کمرنگ تر از گذشته اما پابرجاست. در فرهنگ لری به شه نومه خونی معروف است
خسرو و شیرین
شاهنامه خوانی با نقالی تفاوت دارد. در شاهنامه خوانی گفتار و رفتار اغراق آمیز وجود ندارد و قصه گو با استفاده از لحن خودش داستان را بیان کرده و گاهی نیز از برخی حرکات برای رساندن معنی بهره می برد اما نقالی به نوعی نوعی اجرای نمایشی تک نفره است و اجرایش پیچیده تر از شاهنامه خوانی است.
ادیب برومند، عبدالعلی؛ «اثر شاهنامه در زبان و ادبیات فارسی و روح و فکر ایرانی»؛ هنر و مردم؛ شماره های ۱۵۳ و ۱۵۴؛ تهران: ۱۳۵۴، ص ۱۳۹.