سایه گستر

( صفت ) ۱ - آنکه یا آنچه سایه خود را منبسط کند سایه دار . ۲ - آنکه دیگران را تحت حمایت خود گیرد .

سایه گستر. [ ی َ / ی ِ گ ُ ت َ ] ( نف مرکب ) سایه افکن. گسترنده سایه :
کنون خواه تاجش ده و خواه بخت
شد آن سایه گستر کیانی درخت.بسفر شد کجا؟ بباغ بهشت
طوبی و سدره سایه گستر اوست.ای بر سر خلق سایه گستر
کونین نواله خوار نعمت.سعی دارد در زوال آفتاب عمر خود
هر که اندازد درخت سایه گستر را بخاک. || التفات کننده و متوجه. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). || ( اِ مرکب ) ملجاء. مأمن. پناهگاه :
ز جور فلک دادخواه آمدم
درین سایه گستر پناه آمدم.|| ( نف مرکب ) مهربان. ( آنندراج ). خیرخواه و مهربان. ( ناظم الاطباء ).

۱. درختی که سایۀ بسیار داشته باشد: درختی سایه گستر رسته بینی / رسی در سایه اش راحت نشینی (ایرج میرزا: ۱۵۶ ).
۲. [قدیمی، مجاز] شخص مهربان و نوازش کننده که دیگران را در سایۀ حمایت خود درآورد، سایه گسترنده، سایه افکن.