زبان بریده

( صفت ) ۱ - آنکه زبانش را قطع کرده باشند . ۲ - آنکه سخن نگوید و خاموش بماند خاموش زبان بسته ساکت صامت.
خاموش به جای نفرین بکار می رود

زبان بریده. [ زَ ب ُ دَ /دِ ] ( ن مف مرکب ) خاموش. ( آنندراج ). خاموش و ساکت شده. ( ناظم الاطباء ). ملسون. ( منتهی الارب ) :
آویخته کی بدی ترازو
گرزانکه زبان بریده بودی.حالی که بهم رسیده گشتند
چون صبح زبان بریده گشتند.زبان بریده بکنجی نشسته صم بکم
به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم.کلک زبان بریده حافظ به کس نگفت
با کس نگفت راز تو تا ترک سر نکرد. || بجای نفرین بکار میرودبمعنی گنگ شده. لال شده مانند: زبانم لال ( یا ) زبانش لال :
هر بد که گفت دشمن در حق ما شنیدی
یارب که مدعی را بادا زبان بریده.

۱. آن که زبانش را بریده باشند، بی زبان.
۲. [مجاز] خاموش، ساکت، کسی که حرف نزند و همیشه خاموش باشد، زبان بسته.