زبان ور

کنایه از سخنگو و سخنور فصیح

زبان ور. [ زَ وَ ] ( ص مرکب ) کنایه از سخن گو. سخنور. مقابل بی زبان :
نای است بی زبان بلبش جان فرودمند
بربط زبان ور است عذاب از جهان کشد.ور کعبه چو من شدی زبان ور
وصف تو بدی بیان کعبه. || فصیح. ( آنندراج ) ( بهار عجم ):
یکی گفت بر پایه دسترس
زبان ورتر از تازیان نیست کس. || شاعر ( آنندراج ) :
لب خود را نگشادم چو زبان ور نشدم
منفعل ساخته ام فارسی و تازی را.

۱. زباندار، سخنگو.
۲. سخنور، فصیح، زبان آور.