جنبش زنان ایران

جنبش زنان در ایران به جنبش اجتماعی زنان ایرانی در دوره های مختلف، برای به دست آوردن حقوق زنان و تلاش آنان برای از بین بردن موقعیت فرودست زنان گفته می شود.نمونه این پدیده در سال های ۱۲۸۹ تا ۱۳۱۱ دیده می شود.
زن ستیزی
تبعیض جنسی
خشونت علیه زنان
تشکلهای زنان در انقلاب مشروطیت
حقوق زنان در ایران
جنبش های اجتماعی توسط گروهی ناراضی از وضع موجود شکل می گیرد که نظم اجتماعی موجود را به چالش می کشند و قصد تغییر یا اصلاح آن را دارند. فعالیت آنان مداوم و پیوسته است (برخلاف شورش و کودتا) و در ابتدای کار با مخالفت عمومی روبرو می شوند، این مخالفت ممکن از سوی دولتِ حاکم باشد یا از سوی نهادهای مخالف دیگر. فعالیت های جنبش از مقداری سازماندهی و شبه ساختار برخوردار است و همه گروه های فعال درک مشترکی از هدف ها و ایده آل های جنبش دارند.
علاوه بر مخالفت های سنت گرایان، دولت مردان ایرانی در تمام دوره های تاریخی نیز همانند بسیاری از کشورهای جهان سوم همواره این جنبش ها را صرف نظر از انگیزه آنها، خطری علیه حکومت و قدرت خویش تلقی می کردند.
در دوره جنبش مشروطه انجمن های سری و نیمه سری زیادی در ایران به وجود آمدند. در این دوران انجمن های زنان نیز به طور مخفیانه شکل گرفتند که در جنبش مشروطه شرکت می کردند و بعدها، در سالهای پس از تشکیل مجلس و جنگ جهانی دوم سازمان هایی تأسیس شدند که به حقوق زنان می پرداختند.از فعالیت های حقوقی زنان در سال های مشروطیت اطلاعات زیادی در دست نیست زیرا در آن دوره هم فعالیت سازمان های زنان آمیخته به مبارزات ملی گرایانه بود و هم بیشتر انجمن ها مخفیانه عمل می کردند. اما آزادی بیان نسبی و فضای سیاسی ایران در سال های پس از جنگ و تغییرات بین المللی در حقوق زنان (جنبش های حق رای زنان در آمریکا و انگلستان، پیروزی کمونیست ها در شوروی و مواضع مارکس و لنین دربارهٔ زنان، جنبش های زنان در مصر و سایر کشورهای خاورمیانه) را می توان از عوامل فعالیت های فمینیستی در سال های بعد دانست.