اویز

شحمة الاذن , قرط

اسم: آویز (دختر) (فارسی) (تلفظ: āviz) (فارسی: آويز) (انگلیسی: aviz)
معنی: گلی زینتی به شکل زنگوله و قرمز رنگ، هر چیز کوچک و گران قیمت از نوع فلزهای قیمتی، و مانند آنها که به عنوان گردن بند، گوشواره، دست بند و مانند آنها می آویزند، ( در گیاهی ) گلی زینتی، به شکل زنگوله و قرمز رنگ، گل آویز، گل گوشواره، ( در گیاهی ) گیاه این گل که از خانواده ی مورد است، هر چیز کوچک و قیمتی که به عنوان گردنبند، دستبند می آویزند

( آویز ) ۱ - ( اسم ) در کلمات مرکب بمعنی آویزنده آید : دست آویز دل آویز گلاویز. ۲ - ( اسم ) منشور و غیر آن از بلور و مانند آن که بر جارها و لاله ها و چلچراغها آویزند برای زینت . ۳ - آنچه از احجار کریمه مانند الماس و زمرد و غیره بر حلق. گوشواره آویزند . ۴ - جنگ پیکار نبرد . یا آویز و گریز . جنگ کردن در حال عقب نشینی جنگ و گریز . ۵ - منگوله شرابه پش فش . ۶ - گیاهی از تیر. موردیها جزو جدا گلبرگها که بطور زینتی کاشته میشود و گل آن برنگ قرمز و بشکل زنگ است گل آویز گل گوشواره .

( آویز ) ۱ - (ص فا. ) در ترکیب با برخی کلمات معنی آویزنده می دهد: دست آویز، دل آویز. ۲ - ( اِ. ) جنگ ، نبرد. ۳ - جواهری که بر حلقة گوشواره بیاویزند. ۴ - بلور و مانند آن که برای زینت به چلچراغ بیآویزند. ۵ - منگوله ، شرابه . ۶ - گیاهی زینتی با گل های قرمز.

( آویز ) آویز. ( نف مرخم )در کلمات مرکّبه چون دست آویز، به معنی وسیله و بهانه ، و دل آویز، و گلاویز مخفف آویزنده است :
بدو گفتم که مشکی یا عبیری
که از بوی دلاویز تو مستم.

---

آویز. ( اِ ) نام قسمی گل با ساقی باریک بطول نیم گز و کمتر و برگی سخت سبز وشبیه ببرگ نعناع و گلی چون گل انار. || منشور و جز آن از بلور و مانند آن که بر جارها و لاله ها و چلچراغها آویخته است زینت را. || آنچه از احجار کریمه چون الماس و زمرد و مانند آن که بر حلقه گوشواره آویزند. || جنگ. پیکار. مبارزت. نبرد. درآویختن با خصم. زد و خورد :
بیفشرد ران رخش را تیز کرد
برآشفت و آهنگ آویز کرد.برانگیخت از جای شبدیز را
تن و جان بیاراست آویز را.چهل روز با لشکر آویز بود
گهی رزم و گه روی پرهیز بود.غمین گشت و آهنگ آویزکرد
از آن پس که از جنگ پرهیز کرد.با شیر و پلنگ هرکه آویز کند
آن بِه ْ که ز تیر فقر پرهیز کند.دگر ره شد آهنگ آویز کرد
برآورد گرد اسب را تیز کرد.چرخ رابا حاسدت آویز باد
بخت را با دشمنت پیکار باد.- گریز و آویز ؛ آویز و گریز. جنگ و گریز : اشکانیان در گریز و آویز بس استاد بودند. و رجوع به «آویز و گریز» شود.
|| منگوله. شرّابه. پَش. فَش.

( آویز ) ۱. آنچه از چیز دیگر آویخته شده باشد.
۲. زیورآلاتی مانند گوشواره، گردن بند، دستبند، و امثال آن.
۳. (صفت ) آویخته شده.
۴. (بن مضارعِ آویختن ) = آویختن
۵. آویزنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر ): دست آویز، دل آویز، گلاویز.
۶. آویخته شده (در ترکیب با کلمۀ دیگر ): حلق آویز.
۷. (اسم، اسم مصدر ) [قدیمی] جنگ، پیکار، نبرد: غمین گشت و آهنگ آویز کرد / از آن پس که از جنگ پرهیز کرد (فردوسی۲: ۴۲۲ ).

آویز
{hanger} [حمل ونقل درون شهری-جاده ای] قطعه ای که اتاقک یا صندلی یا سایر افزاره های حمل مسافر را به بافۀ کِشنده/ کابل کِشنده متصل می کند

آویز
گردنبند