پیمان برادری

در صدر اسلام، پیمان برادری یا عقد اخوت (به عربی: مؤاخاة) عملی بود که برمبنای آن دو مرد با هم برادر می شدند. مشهورترین مثال آن پیمان برادری میان مهاجرین و انصار توسط محمد پس از هجرت است. این پیمان ممکن است اندکی پس از رسیدن به مدینه برقرار شده باشد اما ابن اسحاق آن را اندکی قبل از جنگ بدر می داند. هرچند محمد بن حبیب بغدادی در المحبر پیمان برادری را به زمان محمد در مکه نیز نسبت می دهد. این روایت با روایت ابن اسحاق سازگار است که گفته است محمد علی بن ابی طالب را برادر خود و حمزه بن عبدالمطلب و زید بن حارثه را با یکدیگر و گروهی دیگر از مکیان را با یکدیگر برادر ساخت. مفاد پیمان برادری را «حمایت» و «ارث بردن» از یکدیگر ذکر کرده اند؛ اگرچه گفته می شود ارث بردن توسط آیات انفال ۷۵ (یا احزاب ۶ یا نسا ۳۳) نسخ شده است.
Watt, W. Montgomery. "Muʾāk̲h̲āt." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel, W.P. Heinrichs. Brill Online, 2014.