بی اعتمادی

بی اعتمادی پدیده ای است روان شناختی؛ که فرد اطمینان به خود را از دست می دهد و به ناتوانی خود اذعان می کند. در چنین فرایندی توان حرکت و خلاقیت از فرد سلب می گردد و او به موجودی بی تحرک، خنثی و فاقد معیار تبدیل می گردد.
بی اعتمادی در حال حاضر به بیماری مزمنی در کشورهای در حال گذار در آمده است و مردم چنین کشورهایی را در مقابل تکنولوژی نوین حیران و سرگردان کرده است. برای دستیابی به شناخت این گسست که واپسمانی، ناامیدی، بد بینی و بی اعتمادی عمومی را در پی داشته است، هر فرد علاقه مند به جامعه را به تفکر و چاره جویی وا می دارد. وقتی جامعه ای با رکود اقتصادی روبه رو می شود یکی از آثار مخرب آن پیدایی بی اعتمادی است و اگر میزان آن شدید باشد جامعه را با بحران رو به رو می سازد. در واقع بحران اقتصادی سیاسی و اجتماعی و فراگیر شدن آن باعث می شود که اعتماد تک تک افراد نسبت به یکدیگر و مجموعه آن ها نسبت به جامعه سست شود و همبستگی بین فرد و جامعه از هم گسیخته شود. در چنین وضعیتی هنجارهای اخلاقی نزول پیدا می کند و معیارهای اجتماعی نادیده گرفته می شود و در نهایت به حقوق دیگران تجاوز می شود و آشکارا باج گیری، رشوه خواری، اختلاس، زور گیری، رانت خواری، آقازادگی و... افزایش می یابد؛ و افراد برای رسیدن به هدفهای خود به هر وسیله ای دست می یازند. زمانی که مردم کشوری اطمینان خود را از تأثیرگذاری مشارکت بر فرایند اجتماعی بیهوده می دانند و اعتماد خود را از گارگزاران جامعه از دست می دهند؛ جامعه با پدیده ای به نام از خود بیگانگی رو به رو می شود.