موشک ضدرادار

موشک ضد رادار نوعی موشک است که برای تشخیص و شلیک به سوی منبع انتشار امواج رادیویی دشمن طراحی شده است. این موشک ها معمولاً برای نابودی رادارهای دشمن استفاده می شوند البته استفاده از آن ها علیه منابع پخش پارازیت و سیستم های ارتباطاتی رادیویی دشمن هم ممکن است.
موشک های ضدرادار معمولاً به صورت موشک هوابه زمین ساخته شده و توسط جنگنده های مخصوص برای نابودی دفاع هوایی دشمن و در نتیجه تضمین برتری هوایی برای نیروهای خودی استفاده می شوند.
ای جی ام-۴۵ نخستین موشک زمین به هوایی بود که به طور اختصاصی به عنوان موشک ضدرادار برای نیروهای مسلح آمریکا ساخته شد. طراحی آن در سال ۱۹۵۸ به منظور مقابله با موشک های جدید زمین به هوای شوروی معروف به سام-۲ طراحی شده و در سال ۱۹۶۳ تولید انبوه آن آغاز شد. نیروی هوایی و دریایی آمریکا از این موشک در تعداد بسیار زیاد استفاده کرد تا اینکه در دهه ۱۹۸۰ با موشک ای جی ام-۸۸ جایگزین شد.
نیروهای ائتلاف در جنگ ۱۹۹۱ علیه عراق و جنگ ۱۹۹۹ کوزوو به طور گسترده از این نوع موشک ها استفاده کردند. تنها در ۲۴ ساعت اول جنگ خلیج فارس بیش از ۵۰۰ موشک ای جی ام-۸۸ هارم به سوی حدود ۱۰۰ رادار دفاع هوایی عراق شلیک شد و در پی آن دفاع هوایی عراق برای جلوگیری از حملات ناچار شد تا دستگاه های رادار خود را خاموش کند به طوری که در ششمین روز جنگ انتشار امواج رادارهای سیستم های موشکی دفاع هوایی، توپ های ضد هوایی و هشدار سریع ۹۵ درصد کاهش یافته بود. در این جنگ علاوه بر موشک های هارم که مورد استفاده آمریکا و تعداد دیگری از متحدان بود، ارتش بریتانیا هم از موشک های ضد رادار بومی آلارم بر روی جنگنده های تورنادو اف۳ خود استفاده می کرد که این جنگ نخستین استفاده از این موشک در یک جنگ واقعی بود.