شاعری

شعر گفتن چامه سرایی .

شاعری. [ ع ِ ] ( حامص ) صفت شاعر. صنعت شعر گفتن. ( ناظم الاطباء ). کار و عمل شاعر. سخن سرایی از چکامه گویی و غزلسرایی و قصیده گویی و مثنوی سازی و گفتن دیگر انواع شعر :
چون معانی جمع گردد شاعری آسان بود.بدین فصاحت و این علم شاعری که تراست
مکوش خیره ، کش ابریز کردی و اکسیر.شاعری عباس کرد و حمزه کرد و طلحه کرد
جعفر و سعد و سعید و سید ام القری.گو بیایند و ببینند این شریف ایام را
تا کند هرگز شما را شاعری کردن کری.نگر نشمری ای برادر گزافه
بدانش دبیری و نه شاعری را.چرابشعر مجرد مفاخرت نکنم
ز شاعری چه بد آید جریر و اعشی را.بچشم عقل نظر می کنم یمین و یسار
ز شاعری بتر اندر جهان ندیدم کار.در بارگاه خاطر سعدی خرام اگر
خواهی ز پادشاه سخن داد شاعری.مرا بشاعری آموخت روزگار آنگه
که چشم مست تو دیدم که ساحری آموخت.تشاعر؛ شاعری نمودن کسی که شاعر نباشد.
- امثال :
شاعری چیست بر در دونان
خانه ای کرد و حکمت یونان. شاعری نیست پیشه ای که از آن
رسدت نان بتره تره بدوغ.|| آگاهی بنفس. دانندگی. دریافتن.