زبان عامیانه

زبان عامیانه شامل مجموعه ای از واژگان و عباراتِ غیراستاندارد (غیررسمی) در یک زبان است و در مطالعات زبان شناختی به آن می پردازند. اینگونه زبان بیشتر در میان قشرهای بی سواد و کم سواد و دارای مشاغل کم اعتبار رواج دارد.
شأن و منزلتِ گفتارهای رسمی و جدی را در سخن یا نوشته می کاهد.
استفاده از آن نشان می دهد که شخصِ به کاربرندهٔ آن به هر آنچه که به آن اشاره می کند آشناست، یا با گروهی سخن می گوید که با استفاده از آن واژه یا اصطلاح آشنا هستند.
در گفتار متعارفِ مردمی با موقعیت اجتماعیِ بالا یا مسئولیتِ بیشتر، یک اصطلاح ممنوعه (تابو) است.
تنها اندکی از زبان شناسان برای تعریف و توصیفی دقیق از آنچه به منزلهٔ زبان عامیانه شناخته می شود تلاش کرده اند. در تلاش برای تبیینِ این موضوع، بِتانی کِی. دوما و جاناتان لایتِر استدلال می کنند که یک عبارت در «زبان عامیانهٔ واقعی» حداقل باید دو شرط از شرایطِ زیر را داشته باشد:
مایکل آدامز اشاره می کند که " زبان آستانه ای (لب مرزی) است.
اغلب تشخیصِ تفاوتِ زبان عامیانه از عامیانه گرایی و حتی زبان استاندارد دشوار است، چراکه به طورکلی زبان عامیانه در طول زمان به واژگان استاندارد و قابل قبول بدل می شود.