سایه بان

سایه بان یک روکش ثانوی است که به قسمت خارجی دیواره های یک ساختمان متصل می شود. سایه بان معمولاً از کرباس تشکیل شده است که با فیبر اکریلیک، رشتهٔ پلی استر یا پنبه بافته شده است و همچنین می تواند از لایه ای از وینیل (vinyl) که بر روی الیاف پلی استر قرار گرفته است و روی سازه ای سبک از آلومینیوم، آهن، فولاد و احتمالاً چوب و مواد شفاف (که برای پوشش سلول های خورشیدی در تابستان استفاده می شود ولی در زمستان باید اجازه دهد که نور تا حد ممکن از آن عبور کند) کشیده می شود ساخته شده باشد. این ساختار با خرپا، سازه های فضاکار یا با چهارچوب پیکربندی می شود. سایه بان همچنین با استفاده از زیرسازه های آلومینیومی و روکش آلومینیومی ساخته می شوند. این سایه بان های آلومینیومی وقتی استفاده می شوند که از سایه بان های پارچه ای نمی توان استفاده کرد مثلاً در جایی که بار سنگینی از جانب باد یا برف بر سایه بان تحمیل می شود.
۱۰ ۷۳ ۱۳ - سایه بان ها
۱۰ ۷۳ ۱۶ - کانوپی ها
۱۰ ۷۱ ۱۳ - دستگاه های خارجی کنترل خورشید
۱۰ ۷۱ ۱۳٫۴۳ - شیشهٔ آفتابی ثابت
۱۰ ۷۳ ۰۰ - لایه های محافظ (به طور کلی)
مکان سایه بان در ساختمان ممکن است بالای پنجره، درب، یا بالای پیاده رو باشد. با اضافه کردن ستون، سایه بان تبدیل به کانوپی ‏(en)‏ می شود که می تواند از فضای ساختمان فراتر رود مثلاً در ورودی یک هتل. رستوران ها معمولاً سایه بان را به قدری پهن انتخاب می کنند که قسمت قابل ملاحظه ای از فضای بیرون را بپوشاند تا مشتریان قادر باشند در فضای بیرونی شام بخورند، دور هم جمع شوند یا مهمانی بگیرند. در ساختمان های تجاری، معمولاً اطلاعاتی روی سایه بان نقاشی می شود. اطلاعاتی از قبیل نام، نوع تجارت، و آدرس و در نتیجه مانند یک بیلبورد عمل می کند و همچنین سایه ایجاد می کند و از بادهای شدید جلوگیری می کند و حفاظی در مقابل باران و برف است. در مناطقی که هوای زمستانی دارند، بیشتر سایه بان ها در انتهای تابستان نیازی نیست که پایین آورده شوند، بلکه به همان صورت در کنار ساختمان آن ها را جمع می کنند و در طول زمستان به همین صورت باقی می مانند و برای چنین شرایطی طراحی و ساخته شده اند.
سایه بان برای اولین بار در تمدن مصر باستان و سوریه استفاده شد. اولین بار از سایه بان با نام «حصیرهای بافته» یاد می کردند و برای مغازه ها و خانه ها از آن استفاده می کردند. یک شاعر رومی به نام لوکرتیوس در سال ۵۰ قبل از میلاد چنین سرود: «سایه بان کتان، کشیده، بر فراز تماشاخانه ای قدرتمند، گاهی به جلو می خرامد، غرشی شکافنده، وقتی بر سر آن کوفته شود، بین پایه ها و بین ستون ها».
ولاریوم ‏(en)‏ یکی از سایه بان های مهم در جهان باستان بود که یک سازهٔ بزرگ بود که سایهٔ وسیعی ایجاد می کرد و قابلیت جمع شدن هم داشت و در بالای قسمت هایی که به منظور نشستن تعبیه شده بود قرار داشت (در کولوسئوم روم). این سیستم که از پارچه های کتان با قابلیت ایجاد سایه، چهارچوب های الواری، بندگاه ها و ریسمان های آهنی ساخته شده بود به راحتی می توانست روی یک سوم میدان مسابقه و محل های استقرار سایه ایجاد کند. یک سوم دیگر توسط دیوارهای بلندی که در اطراف آن قرارداشت، سایه افکنی می شد و در نتیجه بیشتر محل های نشستن، در بعد از ظهر سایه داشتند. اعتقاد بر این است که از ملوانانی که در ساخت بادبان و بادبان بندی مهارت داشتند استفاده شده بودند تا ولاریوم را ساخته، نگهداری کنند و عملیات مربوط به آن را انجام دهند.