کلمه جو
صفحه اصلی

بید سفید

فرهنگ فارسی

گونه ای از درخت بید ٠ اسپیدار ٠

لغت نامه دهخدا

بید سفید. [ دِس ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گونه ای از درخت بید. اسپیدار. صفصاف البیض. ( از واژه نامه گیاهی ص 161 ) ( از گیاهشناسی گل گلاب ص 297 ).

دانشنامه عمومی

بید سفید یا فک (نام علمی: Salix alba) گونه ای از درخت بید است که در شمال آفریقا، اروپا، آناتولی، عراق، ایران، افغانستان، قفقاز، قفقاز، تالش و سیبری می روید.
بید مجنون - گونه ای از بید که در ایران نیز می روید.
زردبید - گونه ای از بید که در ایران نیز می روید.
بید سفید در ایران در استان های کردستان، کرمانشاه، همدان، لرستان و تهران می روید.
درختی به ارتفاع ۲۵-۳۰ متر که شاخه های آن اغلب نازک،گاهی تقریباً واژگون و اغلب به رنگ قهوه ای مایل به قرمزاند. شاخه چه های جوان آن کم وبیش کرک های فشرده ای دارند. گوشواره ها سرنیزه ای باریک یا درفشی، سریعاً ریزان هستند. دمبرگ ها روی سطح فوقانی شیاردار هستند. گل آذین دمگل آذین برگچه دار دارد.
چوب بید سفید، محکم و سبک است. از زغال آن در ساخت باروت استفاده می شود. هم چنین به دلیل سبکی و مقاومت برشی اندک، به راحتی خم می شود. از این ویژگی آن برای ساختن سبدهای چوبی بهره می برند.


کلمات دیگر: