ضبعه

فرهنگ فارسی

ضبع ٠ نیک آرزومند نر شدن ناقه و گاهی در زنان نیز استعمال کنند ٠

لغت نامه دهخدا

( ضبعة ) ضبعة. [ ض َ ع َ ] ( ع اِ ) کفتار ماده ( یا ماده آن نیز ضبع است ). ج ، ضَبع. ( منتهی الارب ). ضبعةالعرجاء؛ کفتار ماده لنگ : و ضلع الضبعة العرجاء یعلق علی رأس صاحب الشقیقة فینفعه. ( ابن البیطار ). || کفتار پیر. و ضریر انطاکی گوید: ضبعة، معروفة و تسمی العرجاء اما لقصر یدها الیسری او لعرج خلقی او تتعارج لیطمع فیها الذئب و الکلب لمیل بها الی اکلهما و تطلق علی الذکر و الانثی او لانثی خاصة و هو حیوان ضعیف القلب لایکسر الاغیلة و لیس حیوان اشد صفرة منه و فیه البغاء خلقی ومن خواصه الخوف من جر نحو الثوب و العصی و رؤیة الحنظل ، و هو حارّ فی آخر الثانیة یابس فی اولها قدر جرب منه اذا خنق فی زیت و طبخ کما هو حتی یتهری کان نافعاً لوجع المفاصل و الظهر و النسا و النقرس و ان مرارته تحد البصر کحلاً و ان عتقت فی النحاس مع دهن الاقحوان قلعت البیاض اذا تمودی علیها و قیل ان ما جاورخاصرتها من الجلد اذا حرق منع الابنة حمولاً و ان یدها الیمنی اذا اخذت منها حیة اورثت القبول و ان الجلوس علی جلدها یورث الابنة و لم یثبت و رأسها اذا جعل فی برج کثر فیه الحمام و شعرها یقطع الدم محرقاً و مرارتها تجلو الکلف مع شحم الاسد و یقال ان عینها الیمنی اذا جعلت تحت الوسادة علی غفلة منعت النوم و ان آکل لحمها اذا عض الفتق بری بشرط ان یذکر یوم اکله و ان شرب دمها یبری من الجنون. ( تذکره ضریر انطاکی ).

ضبعة. [ ض َ ب ِ ع َ ] ( ع ص ) ضِباع. ضَباعی. ناقه آرزومند گشن. ( منتهی الارب ). اشتری بگشن آمده. ( مهذب الاسماء ).

ضبعة. [ ض َ ب َ ع َ ] ( ع مص ) ضَبَع. نیک آرزومند نر شدن ناقه ، و گاهی در زنان نیز استعمال کنند. ( منتهی الارب ). بگشن آمدن شتر. ( زوزنی ). بگشن آمدن شتر ماده. ( تاج المصادر ).

ضبعة. [ ض َ ب َ ع َ ] (ع مص ) ضَبَع. نیک آرزومند نر شدن ناقه ، و گاهی در زنان نیز استعمال کنند. (منتهی الارب ). بگشن آمدن شتر. (زوزنی ). بگشن آمدن شتر ماده . (تاج المصادر).

ضبعة. [ ض َ ب ِ ع َ ] (ع ص ) ضِباع . ضَباعی . ناقه ٔ آرزومند گشن . (منتهی الارب ). اشتری بگشن آمده . (مهذب الاسماء).

ضبعة. [ ض َ ع َ ] (ع اِ) کفتار ماده (یا ماده ٔ آن نیز ضبع است ). ج ، ضَبع. (منتهی الارب ). ضبعةالعرجاء؛ کفتار ماده ٔ لنگ : و ضلع الضبعة العرجاء یعلق علی رأس صاحب الشقیقة فینفعه . (ابن البیطار). || کفتار پیر. و ضریر انطاکی گوید: ضبعة، معروفة و تسمی العرجاء اما لقصر یدها الیسری او لعرج خلقی او تتعارج لیطمع فیها الذئب و الکلب لمیل بها الی اکلهما و تطلق علی الذکر و الانثی او لانثی خاصة و هو حیوان ضعیف القلب لایکسر الاغیلة و لیس حیوان اشد صفرة منه و فیه البغاء خلقی ومن خواصه الخوف من جر نحو الثوب و العصی و رؤیة الحنظل ، و هو حارّ فی آخر الثانیة یابس فی اولها قدر جرب منه اذا خنق فی زیت و طبخ کما هو حتی یتهری کان نافعاً لوجع المفاصل و الظهر و النسا و النقرس و ان مرارته تحد البصر کحلاً و ان عتقت فی النحاس مع دهن الاقحوان قلعت البیاض اذا تمودی علیها و قیل ان ما جاورخاصرتها من الجلد اذا حرق منع الابنة حمولاً و ان یدها الیمنی اذا اخذت منها حیة اورثت القبول و ان الجلوس علی جلدها یورث الابنة و لم یثبت و رأسها اذا جعل فی برج کثر فیه الحمام و شعرها یقطع الدم محرقاً و مرارتها تجلو الکلف مع شحم الاسد و یقال ان عینها الیمنی اذا جعلت تحت الوسادة علی غفلة منعت النوم و ان آکل لحمها اذا عض الفتق بری بشرط ان یذکر یوم اکله و ان شرب دمها یبری من الجنون . (تذکره ٔ ضریر انطاکی ).

کلمات دیگر: