ظلیف. [ ظَ ] ( ع ص ، اِ ) بدحال. || خوار. ذلیل. || جای سخت. || کار دشوار. || بلای شدید. || سختی و درشتی. || بُن گردن. ج ، ظُلف ، ظُلُف. || ظلیف النفس ؛نزه النفس. ظلف النفس. || ذهب به ظلیفاً؛ مفت و رایگان و بی بها برد آن را. || تمام. کامل. کل . همه : اَخذه بظلیفه و بظلیفته ؛ أی کله.
ظلیف. [ ظُ ل َ ] ( اِخ ) موضعی است درشعر عبیدبن ایوب اللص آنجا که میگوید :
ألا لیت شعری هل تغیربعدنا
عن العهد قارات الظلیف الفوارد
و هل رام عن عهدی وُدَیْک ٌ مکانه
الی حیث یفضی سیل ذات المساجد.
ظلیف. [ ظُ ل َ ] ( اِخ ) موضعی است درشعر عبیدبن ایوب اللص آنجا که میگوید :
ألا لیت شعری هل تغیربعدنا
عن العهد قارات الظلیف الفوارد
و هل رام عن عهدی وُدَیْک ٌ مکانه
الی حیث یفضی سیل ذات المساجد.
( معجم البلدان ).