داد کردن

انصاف

داد کردن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) انصاف. قصد. ( تاج المصادر بیهقی ). اِقساط. ( ترجمان القرآن جرجانی ). عدل. ( تاج المصادر بیهقی ). داد دادن. عدل کردن. عدالت ورزیدن. مقابل ستم کردن : و یا به کسی ستمی رساند و چنان داند که داد کرده است. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 98 ).
داد کن کز ستم بدرد رسی
در جهان این سخن پدیدار است.چون داد کنی خود عمر تو باشی
هرچند که نامت عمر نباشد.ایزد نکند جز که همه داد ولیکن
خرسند نگردد خرد از دیده اعور.این داد کرد و آن ستم آورد عاقبت
هم حال دادگر ز ستمگر نکوتر است.دل از بندبیهوده آزاد کن
ستمگر نه ای ، داد کن ، داد کن.داد کن از همت مردم بترس
نیمشب از تیر تظلم بترس.ای ز تو خوش هم ذکور و هم اناث
داد کن المستغاث المستغاث.هر که او از گذشته یاد کند
با دل خود به شرم داد کند.شاه را به بود از طاعت صدساله و زهد
قدر یکساعت عمری که درو داد کند.|| آواز بلند برآوردن. داد زدن. فریاد کردن. داد کشیدن. فریاد کشیدن. آوای بلند برآوردن.