اخوینی بخاری

اَخوینی بُخاری، ابوبکر ربیع، نامدار به ابوحکیم، پزشک ایرانی و پسر احمد پزشک فرارودی در سده ۴ق است، اسامی دیگر وی که در اثر اشتباه در هنگام رونویسی (استنساخ) به وجود آمده است عبارتند از:اجوینی. اخوین، اخوی. آخربی.از زندگی او آگاهی اندکی در دست است. اخوینی از مردم بخارا و شاگرد ابوالقاسم مقانعی و او شاگرد محمد زکریای رازی بود. او را به واسطه استادی در درمان بیماران مالیخولیایی، پزشک دیوانگان می خواندند. در برخی نسخه های چهار مقاله نظامی عروضی از او با نسبت ناشناخته اجوینی یاد شده است.
محقق مشهور استاد مجتبی مینوی حدس زده است که چوناخوینی خودرا شاگرد ابوالقاسم طاهر بن محمدبن ابراهیم مقانعی اعلام نموده و ابراهیم مقانعی نیز شاگرد محمد بن زکریای رازی (د ۳۱۳ ق) بوده،بنا بر این سال از دنیا رفتن اخوینی حدودسال ۳۷۱ هجری قمری بوده است.
تنها اثر بازمانده اش هدایة المتعلمین فی الطب یکی از کهن ترین کتاب های پزشکی به زبان فارسی است که اخوینی آن را برای فرزند خود نوشته بوده است. اخوینی در هدایة به دو اثر دیگر خود به نام های قرابادین و کتاب نبض اشاره می کند.