تداعی ازاد

تداعی آزاد. تداعی آزاد در روان کاوی به روشی گفته می شود که در آن بیمار هر آن چه را که به ذهنش خطور می کند، بیان مینماید. در واقع مبنای تداعی آزاد بر این اصل استوار است که فرد هر آنچه را که به ذهنش می رسد به زبان آورد. بیماران باید بدون نگرانی در بارهٔ دردناک، خجالت آور یا غیر منطقی بودن افکارشان حرف بزنند. به افکار اجازه داده می شود تا آزادانه از موضوعی به موضوع دیگر بروند. بدون آنکه خود - سانسوری داشته باشند. هدف از تداعی آزاد، کاهش مقاومت های دفاعی است به طوری که افکار و احساس های نا هشیار بتوانند ظاهر شوند. هدف از روانکاوی این است که تعارض ها (احساسات و انگیزه|انگیزه های واپس رانده شده) وارد هوشیاری شوند تا به شیوهٔ منطقی تر و واقع بینانه تر بتوان با آن ها بر خورد کرد. تداعی آزاد کار آسانی نیست. در گفتگو، انسان ها معمولاً تلاش می کنند تا رشتهٔ کلام را از دست ندهند و افکار نا مرتبط را بیان نکنند. با تمرین، تداعی آزاد آسان تر می شود؛ اما افرادی که حتی از روی اراده (یا هوشیارانه) سعی می کنند افکار خود را آزاد بگذارند، گاهی متوجه می شوند که خودشان سد شده اند و نمی توانند جزئیات یک رویداد را به خاطر بیاورند، یا نمی توانند بعضی افکار خود را کامل کنند. فروید عقیده داشت که علت سد شدن (بلوکینگ) یا مقاومت این است که کنترل ناهشیار بر موضوعات حساس فعال می شود و هم چنین این ها دقیقاً همان موضوعاتی هستند که باید مورد کندوکاو قرار گیرند.

تداعی آزاد. تداعی آزاد (free association)
(یا: تداعی معانی) فنی در روان کاوی، که در آن بیمار تشویق می شود افکار خود را و هرچه به ذهنش می آید، هرچند به ظاهر کم اهمیت و نامربوط، بدون احتیاط و با صدای بلند بازگو کند. زیگموند فروید در مقام مبدع این روش ادعا کرد که در اظهارات بدون اجبار بیمار، امیال ناخودآگاه و ناکامی ها سهواً ظاهر می شود و اجازه می دهد که روان کاوی، تا جایی پیش رود که معمولاً مقاومت یا واپس رانی (سرکوبی) آشکار شود و در افشای شخصی تداخل کند. فروید تداعی آزاد را جانشین هیپنوتیسم (خواب مصنوعی) کرد. فرآیند تداعی آزاد، که امروزه در روان کاوی کاربرد گسترده ای دارد، معمولاً با تحریک بدون هیجان، از سوی روان کاو، تسهیل می شود.