موحدون

موحدون دودمانی از بربرهای آمازیغ بودند که طی سال های ۱۱۳۰ تا ۱۲۶۹ میلادی بر مناطقی از شمال آفریقا فرمانروایی کردند.
پرچم
قلمرو ایشان دربرگیرنده کشورهای امروزی مراکش، الجزایر و تونس و لیبی می شد.
۱۰۹۴–۱۱۶۳ ۱۱۳۳–۱۱۶۳۲یوسف بن عبدالمؤمن۱۱۳۸–۱۱۸۴ ۱۱۶۳–۱۱۸۴۳أبو یوسف یعقوب بن یوسف المنصور۱۱۶۰–۱۱۹۹ ۱۱۸۴–۱۱۹۹۴محمد الناصر بن یعقوب بن یوسف.... -۱۲۱۳ ۱۱۹۹–۱۲۱۳۵یوسف المستنصر.... -.... ۱۲۱۳–۱۲۲۴۶عبد الواحد الواحد المخلوع.... -.... ۱۲۲۴–۱۲۲۴۷محمد العادل.... -.... ۱۲۲۴–۱۲۲۷۸یحیی المعتصم.... -.... ۱۲۲۷–۱۲۳۰۹إدریس المأمون.... -.... ۱۲۲۷–۱۲۳۲۱۰عبد الواحد الرشید.... -.... ۱۲۳۲–۱۲۴۲۱۱علی السعید.... -.... ۱۲۴۲–۱۲۴۸۱۲عمر المرتضی.... -.... ۱۲۴۸–۱۲۶۶۱۳إدریس الواثق الدبوس.... -.... ۱۲۶۶–۱۲۶۹

مُوَحِّدون
(یا: الموحدون؛ در مأخذ اروپایی آلموحاد ālmohads) سلسله ای اسلامی در مراکش و اندلس (۵۱۵ـ۶۶۸ق). مُوَحِّدون در اصل فرقه ای از مسلمانان بودند که در اعتراض به عقاید مذهب مُشبّهه و مُجَسّمه قیام کردند و مذهب کلامی اشاعره و توحید کلامی را ترویج می کردند. رهبر این گروه ابوعبدالله محمد بن تُومرت (۵۲۲ـ۵۲۴ق) بود و پیروانش او را مهدی مُنْتَظَر می دانستند. پس از ابن تُومرت، عبدالمؤمن بن علی سردار سپاهش به جای او نشست و در ۵۳۸ق مُرابطون را شکست داد و در طی دو سال شهرهای وهران، تلمسان، فاس، سبته، اغمات، سالی و مراکش پایتخت مرابطون را اشغال کرد. وی در ۵۴۰ق، سپاهی به اسپانیا فرستاد و حکومت های مسلمان آن سرزمین را به اطاعت خود درآورد. سپس متوجه سرزمین های شرقی شد و در ۵۴۷ق بر دولت بنی حماد در الجزایر چیره شد و در ۵۵۳ق فرمانروایان تونس را شکست داد و طرابلس را نیز به قلمرو خود افزود و، علاوه بر اندلس، تمام سرزمین های سواحل شمال افریقا، از مصر تا دریای آتلانتیک، مطیع او شدند. عبدالمؤمن بن علی و جانشینان او به «امیرالمؤمنین» موسوم بودند. جنگ های این خاندان با مسیحیان اسپانیا گرفتاری هایی برای جانشینان عبدالمؤمن و عموم مسلمانان اسپانیا ایجاد کرد. شکست موحدون از مسیحیان در نبرد اَلْعَقاب در ۶۰۹ق و سپس در نبرد لاس ناواس در ۶۳۲ق باعث سقوط و خروج آنان از اسپانیا شد. طرابلس در ۵۶۸ق به دست صلاح الدین ایوبی افتاد، حفصیون در تونس اعلام استقلال کردند و بالاخره بنی مرین در ۶۶۸ق بر مراکش پایتخت موحدون، مسلط شدند و این دولت را منقرض کردند.