چیستا یثربی

چیستا یثربی (متولد ۲۷ مهر ۱۳۴۷) نمایش نامه نویس، منتقد، مترجم، شاعر، ناشر و نویسنده تئاتر و سینما در ایران است.
دعوت - به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا
عکس دسته جمعی با خانم بزرگ - به کارگردانی سیما تیرانداز
فوق لیسانس و لیسانس روانشناسی اش را از دانشگاه الزهرا گرفت. فعالیت هایش را در حوزه تئاتر از سال ۱۳۶۸ آغاز کرده است.وی بیش از ۲۶ نمایشنامه نگاشته و نمایشهایی چون «جمعه دم غروب»، «چنگیزخان»، «اتاق تاریک»، «کارناوال با لباس خانه»، «حیاط خلوت»، «مهمان سرزمین خواب»، «زنی که تابستان گذشته رسید»، «سرخ سوزان»، «یک شب دیگر هم بمان سیلویا» و «زنی برای همیشه» را کارگردانی کرده است.وی تا به حال جوایز متعددی را از جشنواره های مختلف دریافت کرده و بیشترین تعدادجایزه متن اول را از جشنواره بین المللی فجر داشته، بارها داور تئاتر و کتاب بوده است؛ در سال ۱۳۸۹ نمایش «جنایت و مکافات» را براساس رمان «جنایت و مکافات» در جشنواره کلاسیکهای روسیه در مسکو اجرا کرد که این نمایش در این جشنواره در سه رشته نامزد شد و موفق گردید جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کند.
برای فراگرفتن تئاتر از کلاس های جهاد دانشگاهی الزهرا، فرهنگسرای نیاوران شروع و در ادامه با کانون تئاتر بانوان همراه شد و به یادگیری اصول اولیه بازیگری ـ کارگردانی پرداخت. در همان موقع «اتاق آینه» را با همکاری بهزیستی راه اندازی کرد که از سال ۷۲ تا سال ۷۴. طرح موفقی بود. به گفته خودش: "سوژه از مردم (اغلب مشکلاتشان) و اجرا توسط اعضای گروه بود. کار ما حل مشکلات به وسیله اجرای تئاتر بود. بعد از آن «دادگاه جادویی» را کار کردم و بعد «جمعه دم غروب» و بعد «سرخ سوزان» که در جشنواره سیزدهم فجر به عنوان کار برتر شناخته شد و در جشنواره چهاردهم هم به عنوان بهترین متن در باره «زن در عرصه انقلاب» شناخته شد. حالا هم (شهریور ماه ۷۵) مشغول کار روی «پهلوان ریزه» هستم."
وی پس از کارگردانی نمایش میهمان سرزمین خواب وقفه ای ۸ ساله در کار کارگردانی خود داشت که علت آن را اجبار مسئولین وقت مرکز هنرهای نمایشی مخصوصاً آقای شریف خدایی مبنی بر پرداختن وی به امر نویسندگی نمایشنامه برای در اختیار داشتن نویسنده ای توانا در این امر برای این قشر از جامعه هنری عنوان نموده و مجموعه را عامل ممانعت کارگردانی آثار خودش می داند.

چیستا یثربی (۱۳۴۷ / ۱۹۶۸م) کارگردان و نویسندهٔ ایرانی.
• «یک کارگردان حتی در خصوصی ترین شب زندگی اش هم نمی تواند از هویت کارگردانی اش جدا باشد.»• «راستش اکنون مدتی است که احساس می کنم سینما به سرزمین کوتوله ها تبدیل شده است.»• «من ترجیح می دهم که انزوای نوشتن رمان را به دوری از سینما به جان بخرم، تئاتر همه که مصیبت خودش را دارد.»• «مردم فقط جایی برای تفریح می خواهند و چون هیچ جایی برای تفریح در ایران پیدا نمی شود که بتوان خانوادگی از آن استفاده کرد، کجا بهتر از سالن تاریک و امن سینما ؟.»• «من می توانم بدون سینما هم زندگی کنم، چون نویسندهام و می توانم رمان بنویسم.»• «دنیا دانه ای از حلقه زنجیر به هم پیوسته ای است که انسان را به خداوند وصل می نماید. تئاتر از هنرهای دیگر تغذیه می شود و بستری برای عرضه هنرهای دیگر است.• «من برای رسیدن به اینکه تئاتر از زندگی جدا نباشد، کار می کنم. تئاتر مثل کیمیاگری است. آدم با نقش درگیر می شود و یک شخصیت جدید می آفریند. اگر تئاتر جوری جا بیفتد که ما هر کدام ضعف هایمان را بشناسیم و برای برطرف کردن آن یک شخصیت جدید در خودمان ایجاد کنیم، کیمیاگری شده است.» -> مصاحبه با «پیام زن» فروردین ۱۳۷۶، شماره ۶۱
• «با یک جریان و موضوع فکری درگیر می شوم. بعد از کشف یک سوژه چون خط کاری من الهام گرفتن از اسطوره ها و افسانه هاست، به آن قالب رجوع می کنم و بعد آن را با زندگی روزمره تطبیق می دهم و بعد موردی را که در این کش و قوس پدید می آید بر دل کاغذ جاری می کنم. باید «درد»مند بود، باید خاطر، از چیزی آشفته گردیده باشد که برای رفع این آشفتگی عمومی به راه حل رسید. یعنی تشخیص درد و پی گیری برای درمان آن. تئاتر می تواند درمان باشد.» -> مصاحبه با «پیام زن» فروردین ۱۳۷۶، شماره ۶۱