هفت آب. هفت آب (در زبان های ترکی یدی سو یا جتی سو (به قزاقی: Жетісу)، در روسی: Семиречье، سمیرچیه، به همان معنی هفت آب) نام یکی از مناطق تاریخی تمدن کوچ گردان آسیای مرکزی است که در شمال شرق سیردریا واقع شده بود. هفت آب در جنوب به کوه های تیان شان و در شمال به دریاچه بالخاش محدود می شود. نام هفت آب اشاره به رودهایی دارد که از این منطقه به دریاچه بالخاش می ریزند.حدود هفت آب امروزه در جنوب شرقی قزاقستان کنونی در استان الماتی قرار دارد.
در سده های ششم تا سوم پیش از میلاد، مردم ایرانی تبار سکایی نخستین مملکت خود را بنیاد نهادند که مرکز آن در هفت آب قرار داشت. در اوایل سده ششم پس از میلاد قبیله های ترک تبار به منطقه آمده و در هفت آب مستقر شدند.
در اوایل سده های میانه، شهرهای گوناگونی در هفت آب بنیاد شد ازجمله اترار (فاراب)، بلاساغون و طراز. تمدن در منطقه هفت آب در جریان حمله مغول به کلی نابود شد.
هفت آب در سدهٔ هفدهم میلادی بخشی از خانات جونغار بود. در ۱۷۵۵ میلادی چین -که در آن زمان زیر فرمان دودمان چینگ بود بر آن دست یازید. سپس روسیه تزاری بخش های عمده ای از این منطقه را از چیرگی چین بیرون آورد. روس ها دست به ساخت سنگربندی و پادگان در آلماآتی و بیشکک زدند. در اواخر سدهٔ نوزدهم اینجا بخشی از ترکستان غربی روسیه شمرده می شد. از ۱۹۲۴ هفت آب بخشی از جمهوری سوسیالیستی خودگردان قزاقستان شوروی بود.
