هضب

فرهنگ فارسی

اسب بسیار خوی سخت درشت اندام توانا

لغت نامه دهخدا

هضب. [ هََ ] ( ع مص ) باریدن آسمان. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || به رفتارفسرده دلان رفتن. ( منتهی الارب ). || به سخن درآمدن و بلند کردن آواز. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ): اهضبوا یا قوم ؛ ای تکلموا. ( اقرب الموارد ).

هضب. [ هََ ض َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ هاضب. ( منتهی الارب ).

هضب. [ هََ / هَِ ض َ ] ( ع اِ ) ج ِ هضبة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

هضب. [ هَِ ض َب ب ] ( ع ص ) اسب بسیارخوی. || سخت درشت اندام توانا. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

هضب . [ هََ ] (ع مص ) باریدن آسمان . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || به رفتارفسرده دلان رفتن . (منتهی الارب ). || به سخن درآمدن و بلند کردن آواز. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد): اهضبوا یا قوم ؛ ای تکلموا. (اقرب الموارد).

هضب . [ هََ / هَِ ض َ ] (ع اِ) ج ِ هضبة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

هضب . [ هََ ض َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ هاضب . (منتهی الارب ).

هضب . [ هَِ ض َب ب ] (ع ص ) اسب بسیارخوی . || سخت درشت اندام توانا. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).

کلمات دیگر: