تکنی کالر

تکنی کالر (به انگلیسی: Technicolor) سیستمی در فیلم رنگی است که در سال ۱۹۲۲ ارائه شد. این سیستم از یک دوربین پرتوشکن و دو نگاتیو جداگانه استفاده می کرد. یکی از این فیلم ها رنگ سرخ و دیگری به رنگ سبز چاپ می شدند و پزیتیوها سپس به هم چسبانده می شدند و در یک فیلم پروژکتور نمایش داده می شد. فیلم فدیهٔ دریا (۱۹۲۲) چستر فرنکلین با این روش تولید شد.
برای علاقه مندان قدیمی سینما واژه «تکنی کالر» مفهومی فراتر از یک اصطلاح تکنیکی دارد. این کلمه مترادف با بخش مهمی از دوران دست نیافتنی سینماست. در دوران سینمای کلاسیک معمولاً هر کمپانی شیوهٔ رنگی مخصوص به خودش را داشت که فیلمهای رنگی اش را به آن طریق فیلمبرداری می کرد. به این ترتیب کمپانی متروگلدوین مایر از «مترو کالر»، فوکس قرن بیستم از «دولوکس کالر»، و برادران وارنر از «وارنر کالر» استفاده می کردند. کمپانی های کوچکتر و کشورهای اروپایی یا احیاناً آسیایی از سیستم های رنگی عمومی تر نظیر «ایستمن کالر» یا «آگفا کالر» استفاده می کردند. اما «تکنی کالر» یک سیستم رنگی فوق العاده درخشان، به شدت متمایز، و البته در سطح قابل توجهی پر هزینه تر از سایر سیستم ها بود که در موارد خاص استفاده می شد. «تکنی کالر» البته قدیمی ترین شیوهٔ فیلمبرداری رنگی نیز محسوب می شود. در سیستم رنگی «تکنی کالر» در سالهای نخست از یک دوربینِ سه نواره، و در سالهای بعدتر با پیشرفتهای تکنیکی از یک نوار نگاتیو، اما به صورت سه لایه که هر کدام یک طیف رنگی را جذب می کردند استفاده می شد. هیچ کدام از سیستم های رنگیِ بعدی با وجود فراگیر بودن به دقتِ رنگی و عمرِ طولانیِ سیستم «تکنی کالر» نرسیدند. به خاطر پرهزینه بودنِ این سیستم، تنها پروژه های خاص، یا کارگردانان صاحب نفوذ می توانستند از سیستم «تکنی کالر» استفاده کنند. کارگردانانی همچون آلفرد هیچکاک –که اکثر آثار رنگی اش را به این شیوه ساخت- و پروژه هایی استثنایی همچون بربادرفته، فانتازیا، یک آمریکایی در پاریس، آواز در باران، و مرد آرام به این شیوه فیلمبرداری شدند. این تکنیک در آغاز در اختیار کمپانی دیسنی قرار گرفت و انیمیشن رنگی سه بچه خوک (۱۹۳۲) که با این روش ساخته شده بود، موفقیتی بزرگ کسب کرد. سفیدبرفی و هفت کوتوله (۱۹۳۸) نیز با این روش تهیه شد؛ و دو فیلم بسیار جنجالی جادوگر شهر زمرد (۱۹۳۹) و بر باد رفته (۱۹۳۹) هر دو از ویکتور فلیمینگ فیلم های رنگی تکنی کالر بودند. اصولاً فیلم بر باد رفته (۱۹۳۹) که با نگاتیوهای رنگی با حساسیت بیشتر و دانه های کوچکتر ساخته شده بود، توانست اسکار فیلمبرداری را به خاطر دستاوردی برجسته در استفاده از رنگ به دست آورد.در سال ۱۹۴۱ کداک، سیستم تکنی کالر مونوپک را ارائه کرد که در آن از نگاتیوهای چندلایه استفاده شده بود. این نگاتیوها به راحتی در دوربین های سیاه و سفید هم قابل استفاده بودند و بسیار کار را راحت تر و سبک تر کردند. اولین فیلمی که به این روش تهیه شد بمب افکن هوایی (۱۹۴۱) مایکل کورتیز بود. در سال ۱۹۵۰ سیستم کداک، تکنی کالر سه نوارهٔ کالموس را از دور خارج کرد. در آخرین سال های دههٔ چهل شرکت کداک، سیستم ایستمن کالر را که یک سیستم رنگ افزا بود ارائه داد. ایستمن کالر هم نگاتیوهای سه لایه داشت که کیفیتی بسیار بالاتر از تکنی کالر و فرایند رنگ آشامی داشتند.

تِکْنی کالِر (Technicolor)
نام تجاریِ نوعی فیلم برداری رنگی که در آن با استفاده از سه صافی آبی، سبز و قرمز تصاویر بر روی سه نگاتیو مجزا ثبت می شود. این شیوه را، دانیل اف کامستاک و هربرت تی کلموس در امریکا ابداع کردند (۱۹۲۲) که به تدریج به رایج ترین روش فیلم برداری رنگی تبدیل شد. در شیوۀ تکنی کالر در ابتدا از دو رنگ استفاده می شد، به این ترتیب که تصاویر سبز و قرمز روی هم قرار می گرفت و با استفاده از نوعی دستگاه نمایش ویژه، بر پرده نمایش داده می شد. این روش اولیه در عمل ناقص و پرهزینه بود اما تا زمان ابداع روش سه رنگ (۱۹۳۲) کاملاً رواج یافته بود. جادوگر شهر زمرد و 'برباد رفته(هر دو ۱۹۳۹) از بهترین نمونه های فیلم برداری تکنی کالر است.