مجدالدین

(تلفظ: majddoddin) (عربی) سبب عزت و بزرگی دین ، مایه‌ی شوکت و بزرگی دین .

مجدالدین . [ م َ دُدْدی ] (اِخ ) ابواسحاق کسائی . رجوع به ابواسحاق کسائی در همین لغت نامه و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 1 شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) رجوع به ابوالمعالی هبةاﷲبن محمدبن مطلب شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) رجوع به اسامةبن مرشدبن علی ... شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) رجوع به پائیزی نسوی شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) رجوع به اثیر شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) عیسی الظاهر (778 - 809 هَ .ق .) شانزدهمین از امرای ارتقیه ٔ ماردین . (از طبقات سلاطین اسلام ص 151).

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) محمد حسینی متخلص به وجدی (930-984 هَ . ق .) وی معاصر شاه طهماسب اول صفوی و مؤلف کتاب زینة المجالس است . (از احوال و اشعار رودکی ج 1 ص 22). و رجوع به روضات الجنات ص 777 شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) افتخار الحکما ابوالسحری صندلی ، عوفی او را از جمله ٔ شاعران خراسان بعد از عهد سلطان سنجر و امیر معزی ذکر کرده است . از اوست :
ای چو دل رفته ز ما چون جان بر ما آمده
همچو دل زین روی جان را بر تو سودا آمده
ای خرامیده ز پیشم با بنا گوش چو سیم
با خطی در گرد سیم از مشک سارا آمده ...
و رجوع به لباب الالباب چ لیدن ج 2 ص 334 شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) ابوالبرکات . عوفی او را از جمله شاعران خراسان بعد از عهد سلطان سنجر و امیر معزی ذکر کرده است . از اوست :
آمد گه وداع به چشم آن مه ختن
دو جزع پرفتور و دو یاقوت پرفتن
بر در ز لعل میم و در آن میم صد شکر
بر گل ز مشک جیم و در آن جیم صد شکن ...
و رجوع به لباب الالباب چ لیدن ج 2 ص 318 شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) اسعدبن ابراهیم بن حسن ملقب به نشابی از شاعران عرب و منشی دیوان صاحب اربل بود و از جانب وی به عنوان رسالت به پیش مستنصر خلیفه فرستاده شد. و رجوع به فوات الوفیات ج 1 ص 10 و قاموس الاعلام ترکی شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) اسماعیل بن رکن الدین یحیی فالی قاضی معروف شیراز ومعاصر و ممدوح حافظ و از رجال دربار شاه ابواسحاق بود. وی به سال 756 در شیراز وفات یافت و حافظ در تاریخ وفات او چنین گفته است : «سال تاریخ وفاتش طلب از رحمت حق ». (از تاریخ ادبیات ایران ادوارد برون ، ترجمه ٔ فارسی ج 3 ص 303 و 304). و رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 278 و دیوان حافظ چ قزوینی ص 363 و 369 شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) محمدبن احمدبن عمراربلی (602-697 هَ . ق .) وی را ابن ظهیر نیز گویند. شاعر و از فقیهان بزرگ بود. در اربل متولد شدو به عراق و شام رفت و در دمشق درگذشت . او را دیوان شعری است در دو مجلد. (از اعلام زرکلی ج 3 ص 852).

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) محمدبن خلیفةبن سیواسی رومی از ممدوحان سعدی است . وی در مراغه و بغداد به کسب دانش پرداخت و از سال 686 تا 688 هَ . ق . از جانب ارغون خان ، حاکم فارس بود و در همین سال به فرمان سعدالدوله وزیر ارغون خان کشته شد. و رجوع به «ممدوحان سعدی » بقلم محمد قزوینی در سعدی نامه شود.

مجدالدین . [ م َ دُدْ دی ] (اِخ ) محمدبن یعقوب ابراهیم بن عمر فیروزآبادی . در کتب لغت آنگاه که مجدالدین مطلق گویند مراد همین فیروزآبادی صاحب قاموس است . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به فیروزآبادی محمدبن یعقوب بن ابراهیم بن عمر شود.

مجدالدین . [ م َدُدْ دی ] (اِخ ) احمدبن محمد ابی بدیل سجاوندی . عوفی او را از افاضل عراق و به لقب «الامام الکبیر ملک الکلام » ذکر کرده و کتابی در تفسیر قرآن مجید تحت عنوان «انسان عین المعانی » بدو نسبت داده است . از اوست :
اقبال وفادار است ز آن روی وفادارش
ایام نگونسار است زان زلف نگونسارش
بر خاک درش دیده در حسرت باد سرد
آب است و ندارد آب بی آتش رخسارش .
و رجوع به لباب الالباب چ لیدن ج 1 ص 282 و 363 شود.

مجدالدین . [ م َدُدْ دی ] (اِخ ) محمدبن خواجه غیاث الدین پیر احمد خوافی از وزیران مقرب و مقتدر سلطان حسین بایقرا بود که در نجوم و فن انشاء دست داشت . وی سر انجام به تحریک حاسدان مغضوب واقع شد و پس از آنکه اموالش مصادره گردید به حکم اجبار برای گزاردن حج به سوی حجاز روانه شد اما در تبوک بیمار گردید و درگذشت . و رجوع به دستورالوزراء خواندمیر چ سعید نفیسی صص 400-417 شود.

بزرگ دین