پرک

(پَ رَ) (اِمصغ .) 1 - پر کوچک . 2 - چیزی مانند تاج . 3 - پلک .

( ~.) (اِ.) ستارة سهیل .

(پِ) (اِ.) 1 - بوی پیه گندیده . 2 - بوی ظرف چرب ناپاک شسته و مانند آن .

عمید لوبکی (از فرهنگ رشیدی ).

پرک . [ پ َ رَ ] (اِخ ) رودیست به ماوراءالنهر که شهرک یالاپان در یک فرسنگی آن است . (حدود العالم ).

فردوسی (از رشیدی ) (از جهانگیری ).

پرک . [ ] (اِخ ) دهی از فارس به هفت فرسنگی میانه ٔ جنوب و مشرق کپکان . (فارسنامه ٔ ناصری ).

۱. ‹پره› پَر کوچک.
۲. برگ کوچک.
۳. (زیست‌شناسی) بال کوچک.
۴. تاج؛ افسر.
۵. سهیل؛ ستارۀ سهیل.
⟨ پرک هندی: (زیست‌شناسی) گیاهی بالارونده از تیرۀ پروانه‌واران. اصل آن از هندوستان است. نوعی از آن به شکل درخت، دانه‌هایش برای دفع کرم معده نافع است. یک یا دو گرم گرد آن را در آب مخلوط می‌کنند و در مدت سه یا چهار روز می‌خورند؛ بوتیه.

پلک#NAME?

تکه

تخته ی نازک – ورقه نازک و کم ضخامت چوب

۱پلک به هم زدن – پلک

۱پرز و کرک ۲بوی ماهی گندیده و متعفن ۳چرب و کثیف ۴طعم گوشت ...

دو روز گذشته

۱لبه – کناره ۲فالگیر ۳گوشواره و لاله ی گوش

۱تار و الیاف ۲سرشت

۱جهش کوتاه ۲حرکات ویژه ی باله های ماهی جهت شنا