دست کردن

یا دست کردن و پیش کردن ( مصدر ) وا داشتن کسی را بکاری .
دست فرو بردن در . دست بردن

دست کردن. [ دَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) دست فروبردن در، چنانکه دست در جیب کردن یا دست به کیسه کردن یا دست درون ظرف طعام و غیره کردن. دست بردن. دست دراز کردن. دست زدن : تنها نتوانست رفتن ، چه بر مائده قدس به تنها دستی کردن ، خرده ای بزرگ دانست. ( منشآت خاقانی چ دانشگاه ص 125 ).
به آب زندگانی دست کردی
نهان شد لاجرم کز وی نخوردی.سطو؛ دست در رحم ناقه کردن راعی تا آب فحل بیرون آرد. ( از منتهی الارب ).
- دست [ به چیزی ] کردن ؛ دراز کردن دست به سوی آن. دست زدن بدان : خوانها آوردند و بنهادند من از دیوان خود نگاه می کردم ، نکرد دست به چیزی [ امیر یوسف ]. ( تاریخ بیهقی ص 252 ).
- دست [ چیزی ] کردن ؛ آغاز کردن به. اقدام کردن به. بدان پرداختن :
گر مثل گویم چشم تو بماند به دگر
هر زمان دست گرستن کنی و دست فغان.عنان گیرش و دست فریاد کن
که من خود بگویم بشاه این سخن.- دست سیلی کردن ؛ زدن با سیلی. طپانچه زدن :
بفرمود تا دست سیلی کنند
بسیلی قفاهاش نیلی کنند.- دست کردن به کسی ؛ دست یازیدن بدو. درآویختن دراو :
به مادر مکن دست ازیرا که برتو
حرامست مادر اگرزاهل دینی.- دست کردن پیش کسی ؛ نزدیک و دراز کردن دست بسوی کسی. دست سوی کسی بردن :
مکن دست پیشش اگر عهد گیرد
ازیرا که در آستین مار دارد.- دست کردن و پیش کردن ؛ واداشتن کسی را به کاری.

( دست کِردِن ) شروع کردن؛ باز کردن