عبدالرضا کاهانی

عبدالرضا کاهانی (۱۳۵۲ در نیشابور) کارگردان و فیلمنامه نویس اهل ایران است.
ظلم آباد (مستند کوتاه تحقیقاتی، ۱۳۸۳)
چای دو نفره (کوتاه داستانی، ۱۳۸۲)
باد به دستان (مستند داستانی، ۱۳۸۱)
سفر به شرق (فیلمنامه نویس، ساختهٔ سید مهدی برقعی، ۱۳۸۰)
مسافران نیاز (کوتاه مستند داستانی، ۱۳۸۰)
عبدالرضا کاهانی در ۱ دی ۱۳۵۲ در نیشابور زاده شد. وی از چهارده سالگی در نمایش های مختلفی بازیگری، نویسندگی و کارگردانی را تجربه کرد و به خاطر آن ها چندین جایزه در مقاطع دانش آموزی و دانشگاهی دریافت کرد. او دیپلم خود را در شهر نیشابور و در رشتهٔ فرهنگ و ادب (علوم انسانی) در سال ۱۳۷۰ دریافت کرد و پس از آن راهی دانشگاه آزاد اراک شد تا به تحصیل رشتهٔ بازیگری (نمایش) بپردازد و مدرک کارشناسی خود را در سال ۱۳۷۵ دریافت نماید. وی کارشناسی ارشد کارگردانی نمایش را در دانشکده هنر و معماری آغاز نمود اما در مرحلهٔ پایان نامه تحصیلاتش را رها کرد. شیما منفرد همسر کاهانی است که معمولاً تدوین فیلم های همسرش را بعهده دارد.
کاهانی فعالیت هنری را با ساخت فیلم های کوتاه آغاز کرد. او در ۱۶سالگی فیلم کوتاه «خنده» را با تهیه کنندگی خودش ساخت که نسخه ای از آن در دسترس نیست. اولین فیلم نامهٔ حرفه ای کاهانی در سال ۱۳۷۷ باعنوان سفر به شرق توسط سیدمهدی برقعی ساخته شد. او سپس چندین سال را به ساخت فیلم های کوتاه اختصاص داد. اولین کار کوتاه او مسافران نیاز (۱۳۸۱) نام داشت. او در سال ۱۳۸۳ فیلم رقص با ماه را ساخت که در نیمهٔ راه تولید به دلیل اختلاف محتوایی با تهیه کننده، ساخت آن متوقف شد و به مرور زمان از بین رفت.آدم اولین فیلم سینمایی ساختهٔ کاهانی است که در سال ۱۳۸۵ ساخته شد. این فیلم پس از حضور در جشنواره فیلم فجر، توقیف گردید ولی پس از سه سال، بدون اکران وارد شبکهٔ سینمای خانگی شد. کاهانی در سال ۱۳۸۶ آن جا را ساخت که این فیلم نیز بلافاصله توسط وزارت ارشاد دولت نهم توقیف شد و در جشنواره فیلم فجر نیز پذیرفته نشد.
بیست نام فیلم بعدی کاهانی است که در سال ۱۳۸۷ ساخته شد. این اولین فیلم کاهانی است که به اکران عمومی درآمد. او با این فیلم به هفدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم دمشق راه یافت. بیست برنده جایزه نقره مسابقه فیلم های بلند جشنواره بین المللی سینمایی دمشق شد.

عبدالرضا کاهانی (زاده ۱۳۵۲) کارگردان و فیلمنامه نویس ایرانی.
• «شخصیت های کارهای من همیشه واقعی هستند و ازبطن جامعه می آیند در واقع شخصیت هایی هستند که با آن ها در زندگی روزمره برخورد داشتم، ما به ازای بیرونی دارند و برای من قابل لمس هستند کمتر پیش می آید که با تخیلم شخصیتی را بسازم.»• «من همیشه اول به فضای فیلمم نگاه می کنم و این که فیلم قرار است چه چیزی را بگوید. فضای فیلم تعیین می کند آدم ها چطور باید حرف بزنند و با چه ادبیاتی. همه شخصیت ها باید با فضای فیلم هماهنگ باشند، اگر جایی نوسان داشته باشد، مشخص می شود و برای تماشاگر جدی و پی گیر سینما، آزاردهنده خواهد بود.»• «واقعیت این است که تماشاگرها در هر جای دنیا دوست دارند، فیلمهایی را ببینند که بازیگرهای محبوبشان در آن ها حضور دارند.»• «به طور معمول هرفیلمی که ساختم با مشکلات اکران روبرو شده است. برخی از فیلم هایم در ایران اجازه نمایش پیدا نکردند و بعضی هم مثل فیلم های آخرم در خارج از ایران مجوز نمایش نداشتند.»• «به نظر من بازیگر خوب کسی است که بتواند هر نقشی را فارغ از چهره و فیزیکش بازی کند. دوست دارم همان قدر که خودم در گیر فیلم می شوم بازیگر درگیر نقش و فیلم بشود. زمانی که نقش از بازیگر فاصله دارد، او از کشف و شهودی که برای رسیدن به نقش می کند لذت می برد. این حس لذت به گروه منتقل می شود و همه در یک فضای گرم و دوست داشتنی کار می کنند.»• «زمانی که لوکیشن می تواند مرا متقاعد کند بخش هایی از فیلمنامه را تغییر بدهم حتماً انتخاب بازیگر هم می تواند.»• «زمانی که بازیگر نقش را کشف می کند از فیلمنامه نویس و کارگردان تسلط بیشتری روی دیالوگ ها دارد.»• «زمانی که بازیگر روی نقش مسلط می شود این درک را پیدا می کند که کدام حرکت و دیالوگ برای این نقش مناسب یا نامناسب است.»• «کارگردان خوب از نظر من کارگردانی است که گروهش هرچه گفت قبول نکند!»• «مدیریت فضایی که همه گروه در آن احساس کنند حضور مؤثر دارند و حرف هایشان شنیده می شود برایم مهم ترین بخش کارگردانی است. در این فضا است که سرنوشت فیلم برای همه گروه مهم می شود.»• «میزانسن را از بازیگر و حس او می گیرم.»• «شما وقتی با بازیگر تحصیل کرده و حرفه ای کار می کنید مطمئن هستید که او می داند میزان حضور، اهمیتش را مشخص نمی کند.»• «فکر می کنم فیلم باید رویکردی به زندگی داشته باشد و زندگی همه این لحظه های شادی و غم را در خود دارد.»• «تماشاگر هر فیلمی را زمان مشخص می کند.»• نشست نقد و بررسی هیچ – خبرگزاری مهر – ۲۲ اسفند ۱۳۸۸