فرانسیس فوکویاما

یوشی هیرو فرانسیس فوکویاما (به انگلیسی: Yoshihiro Francis Fukuyama)، (متولد ۲۷ اکتبر ۱۹۵۲)، فیلسوف آمریکایی، متخصص اقتصاد سیاسی، رئیس گروه توسعهٔ اقتصادی بین المللی مدرسه مطالعات پیشرفته بین المللی پال ایچ. نیتس دانشگاه جانز هاپکینز و نویسندهٔ کتاب «پایان تاریخ و آخرین انسان» می باشد که به خاطر نظریه پردازی «پایان تاریخ» مشهور است.Allan Bloomساموئل هانتینگتونهاروی منزفیلدگئورگ ویلهلم فریدریش هگلالکساندر کوژو
فرانسیس فوکویاما، در ۲۷ اکتبر ۱۹۵۲ میلادی در هایدپارک در جوار شیکاگو زاده شد. پدرش، «یوشیو فوکویاما» (Yoshio Fukuyama)، نسل دوم آمریکایی ژاپنی تبار بود که دکترای جامعه شناسی از دانشگاه شیکاگو داشت و به عنوان کشیش کلیسای پروتستان (Congregational church) خدمت می کرد. مادرش، «توشیکو کاواتا فوکویاما» (Toshiko Kawata Fukuyama)، که در شهر کیوتو (Kyoto) ژاپن متولد شد، دختر «شیرو کاواتا» (Shiro Kawata)، بنیان گذار دپارتمان (دپارتمان) اقتصاد دانشگاه کیوتو و نخستین رئیس دانشگاه شهر اوساکا (Osaka City University) بود.
فوکویاما دوران کودکی خود را در شهر نیویورک گذراند. در سال ۱۹۶۷ میلادی، همراه با خانواده، به ایالت شیکاگو کوچ کرد و در آنجا دورهٔ دبیرستان را به پایان رساند. مدرک لیسانس خود را در رشتهٔ هنر از دانشگاه کرنل (Cornell University) به دست آورد و سپس در رشتهٔ فلسفه سیاسی ادامه تحصیل داد و به درجهٔ دکترا از دانشگاه هاروارد (Harvard University) نایل آمد. وی در دورهٔ دانشجویی در دانشگاه کرنل به انجمن دانشجوی تلوراید (Telluride Association) پیوست.
در حال حاضر، فوکویاما استاد و رئیس گروه توسعهٔ اقتصادی بین المللی دانشگاه جانز هاپکینز در شهر واشینگتن دی سی است.

یوشی هیرو فرنسیس فوکویاما (به انگلیسی: Yoshihiro Francis Fukuyama)، (متولد ۲۷ اکتبر ۱۹۵۲)، فیلسوف و متخصص اقتصاد سیاسی آمریکایی است.
• «ما در دموکراسی های مدرن لیبرال هم که مقید به قانون و انتخابات هستند ظهور رهبران نه چندان خوب و ضعیف را می توانیم ببینیم. گاهی حتی نظام های دموکراتیک هیولاهایی نظیر آدولف هیتلر را نیز انتخاب می کنند. اما حداقل در این نظام ها پروسه های رسمی ایجاد محدودیت در برابر قدرت که از طریق قانون و انتخابات اعمال می شود ایست بازرسی های بزرگی در راه یک امپراتور بد می گذارد.» -> «چین و مشکل تاریخی امپراتور بد»
• «فرانسیس فوکویاما در مقاله برانگیزاننده «پایان تاریخ» که به گرمی از آن استقبال شد، با لحنی کما بیش غیب گویانه اعلام می کند که شکست سوسیالیسم یعنی «پیروزی ای راحت و بی دغدغه برای لیبرالیسم اقتصادی و سیاسی پایان تکامل ایدئولوژیکی بشر و جهانی شدن لیبرال دموکراسی غربی به عنوان آخرین شکل دولت انسانی.»... لااقل این قدر می دانیم که تاریخ همچنانکه با سقوط کمونیسم تمام نخواهد شد، با پایان لیبرالیسم هم به آخر نخواهد رسید. دومین چیزی که بی هیچ تردیدی می دانیم، این است که دلیلی نداریم که انتظار داشته باشیم آینده مان تفاوت چشمگیری با گذشته مان داشته باشد. چنان که فهمیده ایم، تاریخ بشر، سلسله اتفاقات، فجایع و انحراف های گهگاه به صلح و تمدن است. اگر چنین است، لااقل یک بد بیاری هست که بی شک باقی خواهد ماند: اندوه و ملالی که دور نمای پایان تاریخ در پی می آورد.» -> جان گری